Together With You အပိုင်း 19

လင်း တစ်ယောက် နောက်ကပေကပ်ကပ်နဲ့လိုက်လာတဲ့ ရောင်နီသွေးကို လက်ကအတင်းဆွဲပီး ခေါ်လာရတော့သည်။ ဒီလိုနာမည်ကြီးဟိုတယ်တစ်ထုမှာ အခုလိုပန်းအလှဆင်ရမှာ လင်း စိတ်တောင်မကူးဖူးဘူး ရတဲ့လစာကလည်း လင်းတို့တစ်နှစ်ရှာစာလောက်ရှိသည်မို့ လင်း ဒီအလုက်ကိုလက်မလွှတ်ချင်ပေ။ ဖေဖေကျန်းမာရေးကလည်းရှိသည်မဟုတ်လား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းဒီအလုပ်ကိုလက်လွှတ်မခံနိုင်ပေ။

“လင်း လွှတ်တော့ ငါ့လက်နာနေပြီး”

“မလွှတ်ဘူး လွှတ်ရင်နင်က ပြန်ပြေးမှာပေါ့”

“မပြေးဘူးဟာ ဂတိပေးတယ် ဂတိ ဂတိ”

အဖြူရောင်ရှပ်အကျီကိုမှ ဂျင်းဘောင်းဘီအတိုလေးနဲ့တွဲဝတ်ထားတဲ့ ရောင်နီးသွေးကတကယ့်ကိုချစ်စရာလေး ဂုတ်ဝဲဖစ်နေတဲ့ဆံပင်လေးကိုဘေးခွဲလေးခွဲထားသေးသည်။

“တကယ်ပြောနေတာလား နင်တကယ်ထွက်မပြေးဘူးနော်”

“တကယ်ပါဆိုဟယ် လင်းရယ်နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ နင်မို့လို့အဲ့လူစကားကိုယုံတယ်နော်”

“နင်ကလည်း အော် ကိုသီဟထွဍ်ခေါင် မဂ်လာပါ”

လင်းရဲ့စကားကြောင့် ရောင်နီ နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ကိုပြုံးပြပြီး သူတို့ဆီကိုလမ်းလျှောက်လာတဲ့ သီဟထွဍ်ခေါင် ကတကယ်ကိုစမတ်ကျလှသည်။

နီညိုရောင် suitကိုဝတ်ထားတဲ့ လူကြီးကတကယ့်ကို ပြစ်ကြွယ်ချင်စရာပင်။ ဒါပေမယ့်အဲ့အထဲမှာ ရောင်နီသွေးတိုမပါပေ။ ကြွေစရာလားသူ့ရုပ်ကို ဟွန်း။

သီဟလည်း လင်းလက်သစ်တို့လာတယ်ဆိုလို့ သူကိုယ်တိုင်ထွက်ကြိုမိသည်။ အမှန်တကယ်ပြောရမယ်ဆိုရင် ချာတိတ်ကိုမြင်ချင်လို့ဆိုရင်ပိုမှန်လိမ့်မည်။ အဲ့ကောင်လေးကိုစတွေ့တဲ့နေကတည်းက သူလေးကိုမမြင်ရရင်ကိုမနေနိုင်ဖြစ်မိသည့်အထိပင်။

အခုလည်းသူလာတာကိုမြင်တော့ မျက်မှောင်လေးကြုပ်ပြီးနှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ သူ့(သီဟထွဍ်ခေါင်)ကို ဘုကြည့်ကြည့်နေသေးသည်။

ပြီးတော့ ဒီနေ့ချာတိတ်ဝတ်လာတဲ့ ဝတ်စုံကချာတိတ်နဲ့တကယ်လ်ုက်သည်။စိတ်ထဲရှိသည့်အတိုင်းဆိုရင် ပြေးပြီးဆွဲဖစ်ညစ်ပလိုက်ချင်တော့သည်။

“လင်းလက်သစ်တို့ရောက်နေတာကြာပြီလား”

“ဟုတ် ဒါကကျနော့်သူငယ်ချင်းလေး ရောင်နီသွေးပါ ဟိုနေ့ကမိတ်မဆက်လိုက်ရဘူးလေ ဒါက ကိုသီဟထွဍ်ခေါင်တဲ့ အသွေး”

“ငါတို့လာတာဒီဟိုတယ်ကို ပန်းအလှဆင်ဖို့နော် လင်း တခြားရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေလုပ်ဖို့မဟုတ်ဘူး မိတ်ဆက်စရာကိုမလိုတာ လင်းနင်လည်းကြပ်ကြပ်သတိထား”

“ဟာ ကိုယ်ကိုအရှုပ်ထုတ်လိူ့ပြောလိုက်တာလား ကိုယ်က……”

“ခင်များအရမ်းစကားရှည်ပါလား ဘယ်နေရာမှာအလှဆင်ရမှာလဲ ပြစရာရှိတာပြ”

ရောင်နီသွေးလည်းပြောပြီး လင်းလက်ကိုဆွဲကာ ရှေ့က ကော့တော့ကော့တော့နဲ့သွားတော့​ေနသည်။

———————-

“သော်ဇင်သတိရပြီးလား”

“ဟုတ်…ကိုနေ…ဒါနဲ့ကျနော်သတိမေ့နေတာလား”

“အင်း သော်ဇင်သတိမေ့နေတာ ၂ရက်ရှိပြီ”

“ဗျာ ဟုတ်လား ဒါဆို ကိုနေက၂ရက်လုံးလုံးစောင့်နေပေးတာလား”

“အင်း ကိုယ်သူငယ်ချင်းနဲ့စောင့်ပေးနေတာ”

“အော်…ကိုနေကိုအားနာစရာကြီး”

“ရပါတယ်မလိုပါဘူး သော်ဇင်ရယ် သော်ဇင်ပဲနေကောင်းအောင်နေနော် ဒါနဲ့ သော်ဇင်နဲ့အဲ့လူတွေကပြသနာဖြစ်ဖူးလား”

“ဟင့်အင်….ကိုနေ…အဲ့တာလေ…အဲ့တာ…ကိုမြတ်မင်းတမန်လွှတ်လိုက်တာ….သော်ဇင့်ကို….သော်ဇင့်ကို….”

“သော်ဇင်မပြောနဲ့တော့ ကိုယ်နားလည်ပြီး သော်ဇင့်ကိုကိုယ့်သူငယ်ချင်းကကယ်ခဲ့တာ သူက….”

နေမင်းခ ပြောမလိုလုပ်နေတုန်းရှိသေးသည်။ ဆေးဏုံခန်းထဲသို့ဝင်လာတဲ့ လူကြောင့်စကားတွေ ရပ်သွားရတော့သည်။

—————-

“လင်း နင်အဲ့နားလေးကိုပန်းနည်းနည်းလောက်ထပ်ထည့်လိုက်ပါလား “

“ဘယ်နားလဲ….ဒီနားလား….”

“မဟုတ်ဘူး….အထက်ကိုနည်းနည်းတက်ဦး”

“ဒါဆိုငါ့ကိုလှေကားကိုလာကိုင်းပေးထားဦး လှေကားကြီးကလှုပ်နေတော့ ငါအထက်ကိုတတ်ရမှာ လန့်နေတယ်”

“အေးအေး…ငါကိုင်ပေးထားမယ်”

အခု လင်းတို့က ဟိုတယ်ရဲ့ အထဲရောအပြင်ကိုပါ ပန်းအလှတွေနဲ့ဆင်ပေးနေရတာဖြစ်သည်။ ပန်းအလှဆင်တယ်ဆိုတော့ ခင်များတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဟိုတယ်ရဲ့မျက်နှာကြပ်တွေရော အကုန်လုံးကိုပန်းတွေနဲ့အလှဆင်ရတာပေါ့

အခု လင်းလည်း ဟိုတယ်အပြင်က ဆိုင်းဘုတ်လေးဘေးမှာပန်းလေးတွေကိုအလှဆင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဟိုတယ်ခေါင်မိုးကမြင့်တော့ လှေကားနဲ့တက်ပြီးအလှဆင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ခဏနေရင်ဧည့်သည်တွေလာတော့မှာလေ

(ကျနော် ရေးတာကိုကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်ကြလားဟင် မမြင်ရင်တော့ကိုယ်အရေးအသားညံ့လို့ပါ)

လင်းလည်း ပန်းကိုချိတ်လို့အပြီးနောက်ကိုပြန်လှည့်လိုက်ချိန်ရှုးဖိနပ်လေးက ေချာ်ပြီး အောက်ကိုပြုတ်ကျသွားတော့သည်။

လင်းအောက်ကိုပြုတ်ကျပြီလိုထင်လိုက်ပေမယ့် ဘာနာကျင်ခံစားမှုမှမရဘဲ လင်းကိုတစ်စုံတစ်ယောက်က ပွေ့ထားသလိုလေးခံစားရတာကြောင့် လင်းမျက်လုံးတစ်ဖက်ကိုအသာဖွင့်လိုက်ပြီး ေနာက်တစ်ဖက်ကိုပါဖွင့်လိုက် တော့သည်။

“ဟိုက် ဘယ်ကိုလိုက်ရှာနေတာလဲ “

သူ့ (လင်းလက်သစ်)နားနာကိုကပ်ခေါ်လိုက်တာကြောင့် လင်းလည်းလန့်သွားပြီးသူခေါင်းပေါ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူကိုတပြုံးပြုံးနဲ့ကြည့်နေတဲ့ နေမင်းခကြောင့် လင်းလည်းအတင်းထိုလူရင်ခွင်ထဲကရုန်းထွက်တော့သည်။

“ဘာလို့ရုန်းနေတာလဲ “

“ရ…ရပြီ…ကျနော်..အောက်ဆင်းတော့မယ်…ခင်များညောင်နေပြီလေ ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ် ဒီလောက်လေးတာကို”

“ဟက်…မင်းခန္ဓာကိုကဘယ်မှာလေးလို့လဲ ကိုယ့်အထင်မင်းကိုအစားများများကျွေးရမယ်ထင်တယ်”

—————–

Upတာနောက်ကျလို့ တောင်းပန်ပါတယ်လို့😁