My Possessive Of You Finale

မနက်ခင်း ခြောက်နာရီပဲ ရှိသေးပေမယ့် လရောင်သသကတော့ တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး မီးဖိုထဲမှာ အေးအေးလူလူပင် မနက်စာပြင်နေပြီဖြစ်သည်။

နဂိုကျောလယ်လောက်ရောက်နေသည့်် ဆံပင်တွေက ဂုတ်သာသာ အနေအထားပြန်ဖြစ်သွားပြီး ဦးခေါင်းရဲ့ အလယ်လောက်ကနေ ကြက်တောင်စီးသဏ္ဌာန်ချည်ထားတာဖြစ်၍ လည်ကုပ်ပေါ်ကို ခေါင်းစီးကြိုးလွတ်နေသည့် မွှေးညှင်းနုလေးတွေသာ ဖြာကျနေသည်။

“အင့်”

ပေါင်မုန့်ကို ယိုသုတ်နေတုန်း တင်းကျပ်သွားတဲ့ ခါးနေရာနဲ့အတူ ကိုယ်ပေါ်ကို မီကျလာတဲ့ ကြီးမားတဲ့ ကိုယ်ထည်ကြောင့် အင့်ခနဲ အသံမြည်သွားရသည်။ ထို့နောက် လည်ကုပ်သားနဲ့ နားထင်စပ်တွေကို တရစပ်ရောက်လာတဲ့ အနမ်းဖွဖွများ။

“နိုးပြီလား”

“အင်း…သသ အနားမှာမရှိတော့လို့ နိုးလာတာ…မွှေးနေတာပဲ ရှူးးးး”

လည်ပင်းသားဆီကို ဖိနမ်းလာတဲ့ အံ့ကျူးခေါင်းကို အသာပုတ်ပြီး လရောင်ပြုံးနေလိုက်ပါသည်။

“မျက်နှာမသစ်ရသေးဘူးမလား  တစ်ခါတည်းရေပါချိုးခဲ့တော့..”

အိပ်ရာက ထထချင်း သူ့ဆီလာကပ်နေမှန်း သိတာကြောင့် တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ ပြောရပြန်သည်။

“ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲလား..”

“အင်း.. တစ်ယောက်ထဲပဲပေါ့ ရေချိုးမှာကို မင်းက အဖော်လိုချင်နေသေးတာလား…”

“သသကရော..”

အောက်နှုတ်ခမ်းစူပြီး မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နဲ့ ကလေးလို ချွဲနေပြန်သည်။လက်ထပ်ပြီးခါမှ ပြောင်းလဲသွားသည့် အံ့ကျူးမျိုးနွယ်ရဲ့ အမူအကျင့်လေးတွေကို လရောင် တော်တော်လေး သဘောကျရပါသည်။

“ငါက ချိုးပြီးပြီ၊ နေပါအုန်း..ဘာကိစ္စမင်းနဲ့ ရေအတူချိုးရမှာလဲ ဟိုနေ့က ကိစ္စကိုတောင် ငါအခဲကြေတာ မဟုတ်ဘူးနော်”

လရောင် ဆူလိုက်တော့မှ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နှင့် လှေကားအတိုင်းတက်သွားသည်။လရောင်ကိုလည်း သမင်လည်ပြန်ကြည့်နေသေးသည်။

လရောင် လက်သီးထောင်ပြလိုက်ပြီး ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်သာ ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။

လက်ထပ်ပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း နှစ်ယောက်အတူ အိမ်ခွဲနေချင်၍ လရောင်တို့နှစ်ယောက် ဦးမင်းမျိုးနွယ်တို့အိမ်နှင့် တစ်လမ်းထဲမှာပဲရှိသည့် အိမ်နဲ့ခြံကို ဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်သား မိဘတွေနှင့် ခွဲနေခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။

အံ့ကျူးက Universe ကိုပဲ ဆက်လက်ဦးစီးနေပြီး လရောင်ကတော့ သူ့အကြိုက်အလိုက်ဆောင်ကာ အိမ်မှာပဲ အလကားနေနေရတာဖြစ်သည်။ အံ့ကျူး ကုမ္ပဏီသွားတဲ့ နေ့တွေမှာဆို လရောင်တစ်ယောက် ဖိုးအိမ်တစ်လှည့်
ကိုနေ့အိမ်တစ်လှည့် ကူးရင်းသန်းရင်းနဲ့သာ အချိန်ကုန်နေရသည်။

အခုလိုမျိုး ပိတ်ရက်တွေမှာဆိုရင်တော့ အံ့ကျူးမျိုးနွယ်နဲ့သာ တစ်နေကုန် ထွေကာလေးပါး အချိန်ကုန်နေရပြီး အချိန်တိုင်း ပွတ်သီးပွတ်သပ်ကလည်း အလုပ်ခံရသေးသည်။

“ဟော ဆင်းလာပြီပဲ”

အနက်ရောင်ချိုင်းပြတ် ဆွဲသားရှပ်အပွကို ဒူးဆစ်အပေါ်နား ဘောင်းဘီနဲ့ တွဲဝတ်ထားတဲ့ အံ့ကျူးကို အခန်းတံခါးဝမှာ မြင်လိုက်ရတာကြောင့် လရောင်တစ်ကိုယ်တည်း ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ပြီး ပန်းကန်လုံးတွေထဲ ကော်ဖီငှဲ့ထားလိုက်သည်။

“အမေ့..”

နောက်ကနေ ဆွဲမြှောက်ခံလိုက်ရတာကြောင့် လရောင် ခြေထောက်တွေ လေပေါ်ဝဲတက်သွားသည်။လရောင်ကို ကလေးတစ်ယောက်လို ဆွဲမွှေ့ပြန်ပြီ။

ဂုတ်ကို ဖိဖိနမ်းနေ၍ ကိုယ်ကိုလည်း တွန့်လိမ်ထားမိသည်။အံ့ကျူးမျိုးနွယ်က လူကိုအသားယူချင်သလို ယူနေတော့တာပဲ။

“ကော်ဖီတွေ အေးကုန်မယ်”

“အချစ်တွေကတော့ မအေးဘူးမလား”

“ဟွန်း ဘယ်လိုထင်လဲပေါ့”

“ကျွန်တော် ခင်များကို တရားဝင်ပိုင်ထားလို့ သိပ်ပျော်တယ်”

“အစကတည်းက မင်းအပိုင်ပဲမဟုတ်ဘူးလား ငအံ့ရာ…”

လရောင် ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးချင်းဆုံကာ စိုက်ကြည့်သည်။

“ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အများကြီး ချစ်တယ်”

“ငါလည်း အများကြီးချစ်တယ်….”

“ကျွန်တော်က ပိုချစ်တယ်”

“ဟင့်အင်း ငါက..”

“မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်က…”

“ငါ!”

“ကျွန်တော်!”

မနက်စာစားပွဲပေါ်က ကော်ဖီတွေ အေးစက်သွားခဲ့ပေမယ့် အချစ်ပိုသည့် ပြိုင်ပွဲကြီးကတော့ တော်တော်နဲ့ အဆုံးမသတ်နိုင်တော့ချေ…။

•••••••

“ဖိုး က အိမ်ဘက်လာခဲ့အုန်းတဲ့”

လရောင် ဖုန်းပြောနေတာကို ခုတင်ပေါ်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး ခပ်လျှောလျှောမီကြည့်နေသည်။ ဖိုး ခေါ်တဲ့အကြောင်း ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးအကြည့်က စူးခနဲ။

ရုံးဖွင့်ရက် သူမရှိတဲ့ အချိန်တွေ သွားနေတာတောင် မကြည်ချင်တဲ့ အံ့ကျူးက အခုလို ရုံးပိတ်ရက်ကိုပါ လရောင်သွားမယ်ဆိုတော့ မျက်နှာက ပြိုတော့မယ့်မိုးလို ဖြစ်လာသည်။

“ဒီနေ့လေးပဲ ဘယ်မှမသွားလို့မရဘူးလား သသရာ..”

“ဒါဖြင့် မင်းနေခဲ့လေ ငါပဲ သွားလိုက်မယ်”

“ကျစ်! ခင်များမရှိပဲ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲ ဘာလုပ်ရမှာလဲ..!!”

“ဖိုးကို ညစာချက်ကျွေးမယ် ပြောထားတာ…”

“ကျုပ်ကျတော့ရော”

ဖြတ်!“စကားပြော ဆင်ခြင်”

လရောင် သူ့ပါးရိုးနားဆီ လက်နဲ့ အသာပုတ်ထုတ်ပြီး သတိပေးလိုက်တော့ အိပ်ရာထဲကနေ ဝုန်းခနဲထလာသည်။

သူ့ကို ရိုက်လိုက်တဲ့ လရောင်လက်ကို မလွှတ်စတမ်းဖမ်းဆုတ်ထားပြီး သူ့အင်္ကျီထဲ ထိုးထည့်သည်။ရှပ်အင်္ကျီအောက်က အဖုအထစ်တွေပေါ်  တင်ပြီး လက်ကောက်ဝတ်ကနေ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေသည်။

“လက်ကို အကျိုးရှိတဲ့နေရာတွေမှာပဲ သုံးစမ်းပါဗျာ”

“မင်း..!!”

လရောင်လက်ဖမိုးပေါ်ကို သူ့လက်ဝါးပြင်ကျယ်ကြီး အုပ်ကိုင်ပြီး ဗိုက်ကြွက်သားတွေပေါ် ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်နေရာကနေ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို လျှောသွားသည်။လက်ချောင်းရှည်တို့ တိုးတိုက်မှုကြောင့် အင်္ကျီစက လန်တက်သွားတော့ ချက်ကနေ ဆီးခုံဆီကို ဆင်းသွားသည့် အမွှေးအမျှင်တွေကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လရောင် သဘောပေါက်သွားပြီး ရုန်းမယ်လုပ်တော့ အံ့ကျူးမျိုးနွယ်က ပိုဖျစ်ညစ်ထားသည်။

“ဖပ်!”

သူ့ဘောင်းဘီထဲကို တိုးဝင်စေဖို့ အစပြုတဲ့ လက်ချောင်းရှည်ကြောင့် ဘောင်းဘီမျှော့ရဲ့အသံကတောင် တိတ်ဆိတ်တဲ့ အခန်းထဲ ကျယ်လောင်သွားသည်။

လရောင် တံတွေးတစ်ချက်မြိုပြီး အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။အံ့ကျူးမျိုးနွယ်ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာရောက်နေတဲ့ သူ့လက်က ပူနွေးမာတင်းနေတဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို ခံစားမိသွားသည်။

အံ့ကျူးမျိုးနွယ်က အတွင်းခံလည်း မဝတ်ဘူး….။

ရဲရဲနီနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ လရောင်သသကို မြင်နေရတာ ပျော်စရာကောင်းသည်။သူ့ကို မကြည့်ပေမယ့် လရောင်သသရဲ့ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေက အေးစက်နေပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။

လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း အတူနေဖြစ်တဲ့ အကြိမ်ရေက များပြီဆိုပေမယ့် လရောင်သသက သူ့ကို တစ်ခါမှ အတွင်းကျကျမထိတွေ့ဖူးသေး။

“ဖယ်..ဖယ် လွှတ်တော့”

“…..”

“ငါမသွားတော့ဘူး”

“ဘယ်လိုလုပ်မလဲ လိုချင်နေပြီ”

“ဟမ် နေ့ခင်းကြီး”

သူ့အပြောကြောင့် လရောင်ငိုချင်သွားရသည်။သူ့လက်ချောင်းတွေအောက်မှာတင် အံ့ကျူးမျိုးနွယ်အပိုင် မဟာလက်နက်ကြီးရဲ့ သွေးကြောတွေ လှုပ်ရှားနေတာ။တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတဲ့ အသိကလည်း လရောင်ကို ခေါင်းနပမ်းကြီးစေသည်။

“ရေ…ရေချိုးခန်းထဲ သွားရှင်းလိုက်”

သူ့ဘောင်းဘီထဲက လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီကိုသာ ဇွတ်ညွှန်ပြနေမိသည်။

“အိမ်ထောင်ပြုတာ ထောင်လာတိုင်း ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်ရှင်းဖို့မှ မဟုတ်တာ သသရာ”

“ဟင့်အင်း”

ဟင့်အင်း! ဟင့်အင်း! လရောင် သူ့ဟာကြီးကို သိပ်ကြောက်ပါသည်။

ဟိုနေ့ကလည်း ရေချိုးရင်းနဲ့တစ်ခါ။အချိန်တော်တော်ကြာသွားလို့ လရောင် အအေးပင်မိသေးသည်။

“ကျစ်!”

စုပ်သတ်သံ ခပ်ပြင်းပြင်းကြောင့် လရောင် မျက်လုံးဝင့်ကြည့်လိုက်သည်။ခုတင်ဘောင်ကို မှီနေပြီး လရောင်ကို ဝါးစားတော့မတတ်။

မျက်လုံးတွေရဲပြီး ပြင်းပြင်းပြပြတောင်းဆိုနေတဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ပြီး လရောင်အကြိမ်ကြိမ်သက်ပြင်းချမိသည်။ဘယ်သူကများ သူ့ဟာကို အတင်းကိုင်ချင်နေလို့ ထောင်လာရတာပါလိမ့်မယ်…။

“ပြွတ်!”

သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်လျက် လှဲချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတော့ ပြုံးသည်။ကြောက်စရာကောင်းအောင် ပြုံးသည်။

“ပြွတ် ! ပြွတ် ! ပြွတ် !”

လရောင် အကြိမ်ကြိမ်ဖိနမ်းတာတောင် တုံ့ပြန်မလာ။ကြာတော့ စိတ်ဆိုးလာသည်။

သူ့ရင်အုပ်ကို မလွှတ်တမ်းနာအောင်ကိုက်ဆွဲပစ်လိုက်တော့မှ ကျောကို ပုတ်ပြီး လွှတ်ပေးဖို့ အချက်ပြသည်။
ဒီလိုရရိုးလား.။

ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်တစ်ခုလုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် လိုက်ကိုက်ပစ်တော့ လရောင်ခါးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသည်။

“အင့်!”

လျှပ်တစ်ပြတ်အတွင်းမှာပဲ ပြောင်းပြန်အနေအထားဖြစ်သွားပြီး လရောင်ခန္ဓာကိုယ်က ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်အောက် ရောက်သွားသည်။ပြာဝေသွားတဲ့ မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ပွတ်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အံ့ကျူးမျိုးနွယ်က အောင်နိုင်သူတစ်ယောက်လို ကြည့်နေသည်။

“အွန်း …ပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်”

နှုတ်ခမ်းချင်းဖလှယ်တဲ့ အသံတွေတရစပ်ထွက်လာပြီး လရောင် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနောက် အလိုက်သင့်လိုက်နေရသည်။

အစပိုင်း နူးညံ့စွာအစပြုတဲ့ အနမ်းတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မွတ်သိပ်လာတော့ လရောင်မောဟိုက်လာသည်။ရမ္မက်အပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ အနမ်းတစ်စုံရဲ့ ဦးဆောင်သူက လျှာကိုပါ ကျွမ်းကျင်စွာ အသုံးပြုလာတော့ လရောင် ချွေးစေးတွေတောင် ပြန်လာသည်။

ထို့နောက် လည်တိုင်ကြော့ကြော့နဲ့ မေးရိုးတွေဆီ ရောက်လာသည့် တရစပ်အနမ်းများ…။ရင်ညွန့်နဲ့ ရင်ဘတ်က အမှတ်အသားလေးတွေက နှုတ်ခမ်းထူကြား စုပ်ယူခံရတော့ ခါးပင်ကော့တက်သွားမိသည်။

ဝမ်းဗိုက်သားချပ်ချပ်တွေပါ ချယ်လှယ်ခံလိုက်ရပြီးနောက် လရောင်ကိုယ်မှာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။

“ဟင့်အင်း”

ပေါင်ကြားနေရာကို ခေါင်းငုံ့လာတော့ လရောင် အကြောက်အကန်ပင် ငြင်းဆန်မိသည်။နီးကပ်လာတဲ့ ခေါင်းကို အတင်းတွန်းလိုက်တော့ လက်တွေက ချုပ်နှောင်တာ ခံလိုက်ရသည်။ထို့နောက် ငုံထွေးခံလိုက်ရသည့် သူ့အရာ။

ခေါင်းအုံးကို ဆွဲပြီးသာ လရောင်ဖိကိုက်နေရသည်။ရှက်စိတ်ရော အံ့ကျူး သူ့အပေါ် ဒီလောက်ထိ သူ့အပေါ် မြတ်နိုးပေးတာရော ပေါင်းပြီး ဖက်ခေါင်းအုံးဆီ မျက်ရည်တွေအကြိမ်ကြိမ်ကျနေမိသည်။

“အာ့…အမေ့ ”

တိုးဝင်လာတဲ့ ပြင်ပပစ္စည်းရဲ့ အထိအတွေ့က မသက်သာ။အစပျိုးကာစ အနေအထားကနေ ဆောင့်သွင်းခံလိုက်ရတော့ အိပ်ရာခင်းကိုသာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိသည်။

ထို့နောက် တရစပ်လှုပ်ရှားသွားသော King size အိပ်ရာ။

••••••

“နာနေသေးလား”

“အင်း နည်းနည်း”

“ဆံပင်တွေညှပ်ပစ်လိုက်တာ ပတ်ဝန်းကျင်ကပြောမှာကြောင့်မလား”

“မဟုတ်ပါဘူး”

“လိမ်တယ်  မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို နေရတာကြိုက်ရဲ့သားနဲ့”

နှာခေါင်းထိပ်ကို ဖွဖွညှစ်ဆွဲပြီး ပြောလာတဲ့စကားက ရင်ဘတ်ထဲ ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် လရောင်ပြုံးလိုက်သည်။

“မင်းအနားမှာ ဒီအတိုင်းအရိုးသားဆုံးနေချင်မိရုံပါ”

“ဘယ်လိုဖြစ်တည်မှုမျိုးမဆို ကျွန်တော်က ချစ်နေမှာမလို့ ဘာမှ သိမ်ငယ်နေစရာမလိုဘူးနော်”

“အင်း ဒါပေမယ့်..”

“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ”

အလောတကြီးမေးသံနဲ့အတူ သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့ လရောင်ကိုယ်လေးက ဖျစ်ညှစ်ခံလိုက်ရသည်။

“မင်းအတွက် ပြီးပြည့်စုံတဲ့မိသားစုဘဝလေး ဖန်တီးပေးချင်တယ်..ဒါပေမယ့် ငါက မင်းရင်သွေးကို လွယ်မပေးနိုင်ဘူး”

“….”

“မင်းမှာလည်း မျိုးဆက်ဆိုတာ ရှိသင့်တာမလို့ ငါ့ကို အားမနာပဲ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ယူလို့…”

“တော်ပြီ!! ဘာမှ ဆက်မပြောပဲ ရပ်လိုက်တာအကောင်းဆုံးပဲ”

“ငါက မင်းအနာဂတ်အတွက်…”

“ခင်များအထီးကျန်နေရင် အမွှေးပွခွေးလေးတစ်ကောင်ဝယ်ပေးမယ် ကလေးလိုချင်ရင် မွေးစားလို့ရတယ် ကျွန်တော့်အတွက်က လရောင်သသဆိုတဲ့ ခင်များရှိနေရင် ပြည့်စုံတာထက်ပိုနေပြီးသားမို့  နောက်ခါဒီစကားမျိုး ဟတောင်မဟနဲ့”

“ငါ မင်းမိဘအသိုင်းအဝိုင်းအပေါ် အတ္တကြီးရာကျမှာ ကြောက်တယ်”

“ကိုကိုသာ ကျွန်တော့်အနားမှာ တစ်သက်လုံးနေပေး နေ့ရက်တိုင်းက ကျွန်တော့်အတွက်နိဗ္ဗာန်ပဲ”

လရောင် ဘာစကားမှ မဆိုပဲ အံ့ကျူးရင်ခွင်ထဲသာ နစ်မြုပ်သွားမတတ် တိုးဝင်နေမိတော့သည်။

~~~~~~~~~~~~~The End~~~~~~~~~~~~
                   
                                    By SophiaMoon783

(1.2.2023)

မနက္ခင္း ေျခာက္နာရီပဲ ႐ွိေသးေပမယ့္ လေရာင္သသကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ၿပီး မီးဖိုထဲမွာ ေအးေအးလူလူပင္ မနက္စာျပင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

နဂိုေက်ာလယ္ေလာက္ေရာက္ေနသည္္႕ ဆံပင္ေတြက ဂုတ္သာသာ အေနအထားျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ဦးေခါင္းရဲ႕ အလယ္ေလာက္ကေန ၾကက္ေတာင္စီးသဏၭာန္ခ်ည္ထားတာျဖစ္၍ လည္ကုပ္ေပၚကို ေခါင္းစီးႀကိဳးလြတ္ေနသည့္ ေမႊးညႇင္းႏုေလးေတြသာ ျဖာက်ေနသည္။

“အင့္”

ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္ေနတုန္း တင္းက်ပ္သြားတဲ့ ခါးေနရာနဲ႔အတူ ကိုယ္ေပၚကို မီက်လာတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ကိုယ္ထည္ေၾကာင့္ အင့္ခနဲ အသံျမည္သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ကုပ္သားနဲ႔ နားထင္စပ္ေတြကို တရစပ္ေရာက္လာတဲ့ အနမ္းဖြဖြမ်ား။

“ႏိုးၿပီလား”

“အင္း…သသ အနားမွာမ႐ွိေတာ့လို႔ ႏိုးလာတာ…ေမႊးေနတာပဲ ႐ွဴးးးး”

လည္ပင္းသားဆီကို ဖိနမ္းလာတဲ့ အံ့က်ဴးေခါင္းကို အသာပုတ္ၿပီး လေရာင္ျပဳံးေနလိုက္ပါသည္။

“မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူးမလား  တစ္ခါတည္းေရပါခ်ိဳးခဲ့ေတာ့..”

အိပ္ရာက ထထခ်င္း သူ႕ဆီလာကပ္ေနမွန္း သိတာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ဖို႔ ေျပာရျပန္သည္။

“ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲလား..”

“အင္း.. တစ္ေယာက္ထဲပဲေပါ့ ေရခ်ိဳးမွာကို မင္းက အေဖာ္လိုခ်င္ေနေသးတာလား…”

“သသကေရာ..”

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ကေလးလို ခြၽဲေနျပန္သည္။လက္ထပ္ၿပီးခါမွ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕ အမူအက်င့္ေလးေတြကို လေရာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ရပါသည္။

“ငါက ခ်ိဳးၿပီးၿပီ၊ ေနပါအုန္း..ဘာကိစၥမင္းနဲ႔ ေရအတူခ်ိဳးရမွာလဲ ဟိုေန႔က ကိစၥကိုေတာင္ ငါအခဲေၾကတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”

လေရာင္ ဆူလိုက္ေတာ့မွ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ ေလွကားအတိုင္းတက္သြားသည္။လေရာင္ကိုလည္း သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ေနေသးသည္။

လေရာင္ လက္သီးေထာင္ျပလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သာ ဆက္လုပ္ေနလိုက္သည္။

လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေယာက္အတူ အိမ္ခြဲေနခ်င္၍ လေရာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးမင္းမ်ိဳးႏြယ္တို႔အိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းထဲမွာပဲ႐ွိသည့္ အိမ္နဲ႔ျခံကို ဝယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား မိဘေတြႏွင့္ ခြဲေနခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အံ့က်ဴးက Universe ကိုပဲ ဆက္လက္ဦးစီးေနၿပီး လေရာင္ကေတာ့ သူ႕အႀကိဳက္အလိုက္ေဆာင္ကာ အိမ္မွာပဲ အလကားေနေနရတာျဖစ္သည္။ အံ့က်ဴး ကုမၸဏီသြားတဲ့ ေန႔ေတြမွာဆို လေရာင္တစ္ေယာက္ ဖိုးအိမ္တစ္လွည့္
ကိုေန႔အိမ္တစ္လွည့္ ကူးရင္းသန္းရင္းနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသည္။

အခုလိုမ်ိဳး ပိတ္ရက္ေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္နဲ႔သာ တစ္ေနကုန္ ေထြကာေလးပါး အခ်ိန္ကုန္ေနရၿပီး အခ်ိန္တိုင္း ပြတ္သီးပြတ္သပ္ကလည္း အလုပ္ခံရေသးသည္။

“ေဟာ ဆင္းလာၿပီပဲ”

အနက္ေရာင္ခ်ိဳင္းျပတ္ ဆြဲသား႐ွပ္အပြကို ဒူးဆစ္အေပၚနား ေဘာင္းဘီနဲ႔ တြဲဝတ္ထားတဲ့ အံ့က်ဴးကို အခန္းတံခါးဝမွာ ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ လေရာင္တစ္ကိုယ္တည္း ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္ၿပီး ပန္းကန္လုံးေတြထဲ ေကာ္ဖီငွဲ႔ထားလိုက္သည္။

“အေမ့..”

ေနာက္ကေန ဆြဲေျမႇာက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ လေရာင္ ေျခေထာက္ေတြ ေလေပၚဝဲတက္သြားသည္။လေရာင္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆြဲေမႊ႕ျပန္ၿပီ။

ဂုတ္ကို ဖိဖိနမ္းေန၍ ကိုယ္ကိုလည္း တြန္႔လိမ္ထားမိသည္။အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္က လူကိုအသားယူခ်င္သလို ယူေနေတာ့တာပဲ။

“ေကာ္ဖီေတြ ေအးကုန္မယ္”

“အခ်စ္ေတြကေတာ့ မေအးဘူးမလား”

“ဟြန္း ဘယ္လိုထင္လဲေပါ့”

“ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားကို တရားဝင္ပိုင္ထားလို႔ သိပ္ေပ်ာ္တယ္”

“အစကတည္းက မင္းအပိုင္ပဲမဟုတ္ဘူးလား ငအံ့ရာ…”

လေရာင္ ျပဳံးတုံ႔တုံ႔နဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံကာ စိုက္ၾကည့္သည္။

“ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို အမ်ားႀကီး ခ်စ္တယ္”

“ငါလည္း အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္….”

“ကြၽန္ေတာ္က ပိုခ်စ္တယ္”

“ဟင့္အင္း ငါက..”

“မဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္က…”

“ငါ!”

“ကြၽန္ေတာ္!”

မနက္စာစားပြဲေပၚက ေကာ္ဖီေတြ ေအးစက္သြားခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္ပိုသည့္ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အဆုံးမသတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်…။

•••••••

“ဖိုး က အိမ္ဘက္လာခဲ့အုန္းတဲ့”

လေရာင္ ဖုန္းေျပာေနတာကို ခုတင္ေပၚကေန လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမီၾကည့္ေနသည္။ ဖိုး ေခၚတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးအၾကည့္က စူးခနဲ။

႐ုံးဖြင့္ရက္ သူမ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ သြားေနတာေတာင္ မၾကည္ခ်င္တဲ့ အံ့က်ဴးက အခုလို ႐ုံးပိတ္ရက္ကိုပါ လေရာင္သြားမယ္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက ၿပိဳေတာ့မယ့္မိုးလို ျဖစ္လာသည္။

“ဒီေန႔ေလးပဲ ဘယ္မွမသြားလို႔မရဘူးလား သသရာ..”

“ဒါျဖင့္ မင္းေနခဲ့ေလ ငါပဲ သြားလိုက္မယ္”

“က်စ္! ခင္မ်ားမ႐ွိပဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ..!!”

“ဖိုးကို ညစာခ်က္ေကြၽးမယ္ ေျပာထားတာ…”

“က်ဳပ္က်ေတာ့ေရာ”

ျဖတ္!“စကားေျပာ ဆင္ျခင္”

လေရာင္ သူ႕ပါး႐ိုးနားဆီ လက္နဲ႔ အသာပုတ္ထုတ္ၿပီး သတိေပးလိုက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲကေန ဝုန္းခနဲထလာသည္။

သူ႕ကို ႐ိုက္လိုက္တဲ့ လေရာင္လက္ကို မလႊတ္စတမ္းဖမ္းဆုတ္ထားၿပီး သူ႕အက်ႌထဲ ထိုးထည့္သည္။႐ွပ္အက်ႌေအာက္က အဖုအထစ္ေတြေပၚ  တင္ၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေနသည္။

“လက္ကို အက်ိဳး႐ွိတဲ့ေနရာေတြမွာပဲ သုံးစမ္းပါဗ်ာ”

“မင္း..!!”

လေရာင္လက္ဖမိုးေပၚကို သူ႕လက္ဝါးျပင္က်ယ္ႀကီး အုပ္ကိုင္ၿပီး ဗိုက္ႂကြက္သားေတြေပၚ ေ႐ွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္လုပ္ေနရာကေန တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ေလွ်ာသြားသည္။လက္ေခ်ာင္း႐ွည္တို႔ တိုးတိုက္မႈေၾကာင့္ အက်ႌစက လန္တက္သြားေတာ့ ခ်က္ကေန ဆီးခုံဆီကို ဆင္းသြားသည့္ အေမႊးအမွ်င္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

လေရာင္ သေဘာေပါက္သြားၿပီး ႐ုန္းမယ္လုပ္ေတာ့ အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္က ပိုဖ်စ္ညစ္ထားသည္။

“ဖပ္!”

သူ႕ေဘာင္းဘီထဲကို တိုးဝင္ေစဖို႔ အစျပဳတဲ့ လက္ေခ်ာင္း႐ွည္ေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီေမွ်ာ့ရဲ႕အသံကေတာင္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခန္းထဲ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။

လေရာင္ တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳၿပီး အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာေရာက္ေနတဲ့ သူ႕လက္က ပူေႏြးမာတင္းေနတဲ့ တစ္စုံတစ္ခုကို ခံစားမိသြားသည္။

အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္က အတြင္းခံလည္း မဝတ္ဘူး….။

ရဲရဲနီေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ လေရာင္သသကို ျမင္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။သူ႕ကို မၾကည့္ေပမယ့္ လေရာင္သသရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြက ေအးစက္ေနၿပီး တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနသည္။

လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အတူေနျဖစ္တဲ့ အႀကိမ္ေရက မ်ားၿပီဆိုေပမယ့္ လေရာင္သသက သူ႕ကို တစ္ခါမွ အတြင္းက်က်မထိေတြ႕ဖူးေသး။

“ဖယ္..ဖယ္ လႊတ္ေတာ့”

“…..”

“ငါမသြားေတာ့ဘူး”

“ဘယ္လိုလုပ္မလဲ လိုခ်င္ေနၿပီ”

“ဟမ္ ေန႔ခင္းႀကီး”

သူ႕အေျပာေၾကာင့္ လေရာင္ငိုခ်င္သြားရသည္။သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြေအာက္မွာတင္ အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္အပိုင္ မဟာလက္နက္ႀကီးရဲ႕ ေသြးေၾကာေတြ လႈပ္႐ွားေနတာ။တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာတဲ့ အသိကလည္း လေရာင္ကို ေခါင္းနပမ္းႀကီးေစသည္။

“ေရ…ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြား႐ွင္းလိုက္”

သူ႕ေဘာင္းဘီထဲက လက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီကိုသာ ဇြတ္ၫႊန္ျပေနမိသည္။

“အိမ္ေထာင္ျပဳတာ ေထာင္လာတိုင္း ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္႐ွင္းဖို႔မွ မဟုတ္တာ သသရာ”

“ဟင့္အင္း”

ဟင့္အင္း! ဟင့္အင္း! လေရာင္ သူ႕ဟာႀကီးကို သိပ္ေၾကာက္ပါသည္။

ဟိုေန႔ကလည္း ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔တစ္ခါ။အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားလို႔ လေရာင္ အေအးပင္မိေသးသည္။

“က်စ္!”

စုပ္သတ္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းေၾကာင့္ လေရာင္ မ်က္လုံးဝင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ခုတင္ေဘာင္ကို မွီေနၿပီး လေရာင္ကို ဝါးစားေတာ့မတတ္။

မ်က္လုံးေတြရဲၿပီး ျပင္းျပင္းျပျပေတာင္းဆိုေနတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ၿပီး လေရာင္အႀကိမ္ႀကိမ္သက္ျပင္းခ်မိသည္။ဘယ္သူကမ်ား သူ႕ဟာကို အတင္းကိုင္ခ်င္ေနလို႔ ေထာင္လာရတာပါလိမ့္မယ္…။

“ႁပြတ္!”

သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္လ်က္ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ငုံ႔နမ္းေတာ့ ျပဳံးသည္။ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ျပဳံးသည္။

“ႁပြတ္ ! ႁပြတ္ ! ႁပြတ္ !”

လေရာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖိနမ္းတာေတာင္ တုံ႔ျပန္မလာ။ၾကာေတာ့ စိတ္ဆိုးလာသည္။

သူ႕ရင္အုပ္ကို မလႊတ္တမ္းနာေအာင္ကိုက္ဆြဲပစ္လိုက္ေတာ့မွ ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး လႊတ္ေပးဖို႔ အခ်က္ျပသည္။
ဒီလိုရ႐ိုးလား.။

ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္တစ္ခုလုံး ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ လိုက္ကိုက္ပစ္ေတာ့ လေရာင္ခါးကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည္။

“အင့္!”

လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္းမွာပဲ ေျပာင္းျပန္အေနအထားျဖစ္သြားၿပီး လေရာင္ခႏၶာကိုယ္က ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ေအာက္ ေရာက္သြားသည္။ျပာေဝသြားတဲ့ မ်က္လုံးေတြကို လက္နဲ႔ပြတ္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံ့က်ဴးမ်ိဳးႏြယ္က ေအာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ေနသည္။

“အြန္း …ႁပြတ္စ္…ႁပြတ္စ္”

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းဖလွယ္တဲ့ အသံေတြတရစပ္ထြက္လာၿပီး လေရာင္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြေနာက္ အလိုက္သင့္လိုက္ေနရသည္။

အစပိုင္း ႏူးညံ့စြာအစျပဳတဲ့ အနမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မြတ္သိပ္လာေတာ့ လေရာင္ေမာဟိုက္လာသည္။ရမၼက္အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ အနမ္းတစ္စုံရဲ႕ ဦးေဆာင္သူက လွ်ာကိုပါ ကြၽမ္းက်င္စြာ အသုံးျပဳလာေတာ့ လေရာင္ ေခြၽးေစးေတြေတာင္ ျပန္လာသည္။

ထို႔ေနာက္ လည္တိုင္ေၾကာ့ေၾကာ့နဲ႔ ေမး႐ိုးေတြဆီ ေရာက္လာသည့္ တရစပ္အနမ္းမ်ား…။ရင္ၫြန္႔နဲ႔ ရင္ဘတ္က အမွတ္အသားေလးေတြက ႏႈတ္ခမ္းထူၾကား စုပ္ယူခံရေတာ့ ခါးပင္ေကာ့တက္သြားမိသည္။

ဝမ္းဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေတြပါ ခ်ယ္လွယ္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ လေရာင္ကိုယ္မွာ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားသည္။

“ဟင့္အင္း”

ေပါင္ၾကားေနရာကို ေခါင္းငုံ႔လာေတာ့ လေရာင္ အေၾကာက္အကန္ပင္ ျငင္းဆန္မိသည္။နီးကပ္လာတဲ့ ေခါင္းကို အတင္းတြန္းလိုက္ေတာ့ လက္ေတြက ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ ခံလိုက္ရသည္။ထို႔ေနာက္ ငုံေထြးခံလိုက္ရသည့္ သူ႕အရာ။

ေခါင္းအုံးကို ဆြဲၿပီးသာ လေရာင္ဖိကိုက္ေနရသည္။႐ွက္စိတ္ေရာ အံ့က်ဴး သူ႕အေပၚ ဒီေလာက္ထိ သူ႕အေပၚ ျမတ္ႏိုးေပးတာေရာ ေပါင္းၿပီး ဖက္ေခါင္းအုံးဆီ မ်က္ရည္ေတြအႀကိမ္ႀကိမ္က်ေနမိသည္။

“အာ့…အေမ့ ”

တိုးဝင္လာတဲ့ ျပင္ပပစၥည္းရဲ႕ အထိအေတြ႕က မသက္သာ။အစပ်ိဳးကာစ အေနအထားကေန ေဆာင့္သြင္းခံလိုက္ရေတာ့ အိပ္ရာခင္းကိုသာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။

ထို႔ေနာက္ တရစပ္လႈပ္႐ွားသြားေသာ King size အိပ္ရာ။

••••••

“နာေနေသးလား”

“အင္း နည္းနည္း”

“ဆံပင္ေတြညႇပ္ပစ္လိုက္တာ ပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာမွာေၾကာင့္မလား”

“မဟုတ္ပါဘူး”

“လိမ္တယ္  မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို ေနရတာႀကိဳက္ရဲ႕သားနဲ႔”

ႏွာေခါင္းထိပ္ကို ဖြဖြညႇစ္ဆြဲၿပီး ေျပာလာတဲ့စကားက ရင္ဘတ္ထဲ ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ လေရာင္ျပဳံးလိုက္သည္။

“မင္းအနားမွာ ဒီအတိုင္းအ႐ိုးသားဆုံးေနခ်င္မိ႐ုံပါ”

“ဘယ္လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးမဆို ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္ေနမွာမလို႔ ဘာမွ သိမ္ငယ္ေနစရာမလိုဘူးေနာ္”

“အင္း ဒါေပမယ့္..”

“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ”

အေလာတႀကီးေမးသံနဲ႔အတူ သူ႕ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ လေရာင္ကိုယ္ေလးက ဖ်စ္ညႇစ္ခံလိုက္ရသည္။

“မင္းအတြက္ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့မိသားစုဘဝေလး ဖန္တီးေပးခ်င္တယ္..ဒါေပမယ့္ ငါက မင္းရင္ေသြးကို လြယ္မေပးႏိုင္ဘူး”

“….”

“မင္းမွာလည္း မ်ိဳးဆက္ဆိုတာ ႐ွိသင့္တာမလို႔ ငါ့ကို အားမနာပဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ယူလို႔…”

“ေတာ္ၿပီ!! ဘာမွ ဆက္မေျပာပဲ ရပ္လိုက္တာအေကာင္းဆုံးပဲ”

“ငါက မင္းအနာဂတ္အတြက္…”

“ခင္မ်ားအထီးက်န္ေနရင္ အေမႊးပြေခြးေလးတစ္ေကာင္ဝယ္ေပးမယ္ ကေလးလိုခ်င္ရင္ ေမြးစားလို႔ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္က လေရာင္သသဆိုတဲ့ ခင္မ်ား႐ွိေနရင္ ျပည့္စုံတာထက္ပိုေနၿပီးသားမို႔  ေနာက္ခါဒီစကားမ်ိဳး ဟေတာင္မဟနဲ႔”

“ငါ မင္းမိဘအသိုင္းအဝိုင္းအေပၚ အတၱႀကီးရာက်မွာ ေၾကာက္တယ္”

“ကိုကိုသာ ကြၽန္ေတာ္႕အနားမွာ တစ္သက္လုံးေနေပး ေန႔ရက္တိုင္းက ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္နိဗၺာန္ပဲ”

လေရာင္ ဘာစကားမွ မဆိုပဲ အံ့က်ဴးရင္ခြင္ထဲသာ နစ္ျမဳပ္သြားမတတ္ တိုးဝင္ေနမိေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~The End~~~~~~~~~~~~
                   
                                    By SophiaMoon783

(1.2.2023)