Ocean (Á€Žá€™Á€¯Á€’Á€¹Á€’Á€›Á€¬Á€•Á€­Á€¯Á€„Á€ºá€Á€²Á€·Á€Œá€Á€¼Á€™Á€ºá€¸Á€„Á€Šá€º) (Complete) အပိုင်း ၃၀

Dinner Partyမို့ အားလုံးဟာလွတ်လွတ်လပ်လပ်။မီးရောင်စုံတွေကြား သဲပြင်ပါအရောင်ပြောင်းနေလေသည်။လေညှင်းတစ်ချို့၏ခေါ်ဆောင်မှုကြောင့် ပင်လယ်ရနံ့ကကုန်းမြေဆီကျူးကျော်လာသည်။ပြည့်ဝိုင်းနေတဲ့လမင်းကြီးက ကြယ်ပွင့်များစွာခြံရံပြီးညီလာခံတက်လာတဲ့ဘုရင်တစ်ပါးလိုဝံ့ဝံ့ကြွားကြွား။

ဂီတသံတွေကြား အားလုံးဟာဝိုင်ခွက်ကိုယ်စီနှင့်။ရယ်မောသံတွေအသက်သွင်းထားတဲ့သူ့ရဲ့လူပျိုနောက်ဆုံးည။သူကတော့ မြန်မြန်အိုချင်နေပါပြီ။

ညအ​မှောင်မှာအနက်ရောင်ဝတ်စုံက သူ့အရှိန်အဝါကိုမမှေးမှိန်စေနိုင်။မျက်ဝန်းပြာတွေစူးရှနေတာကြောင့်ဖြစ်နိုင်သလို ဟန်လုပ်မထားတဲ့ရှားပါးအပြုံးတွေကြောင့်လည်းဖြစ်နိုင်သည့် သူ့မျက်နှာကခန့်ညားစွာ။

“လူပျိုကြီးရဲ့ သတို့သားလေးရော”

အနားရောက်လာကာ မေးလာသူကအငြိမ်းစားဝန်ကြီးတစ်ဦး။မိဘချင်းရင်းနှီးသလို သူနှင့်လည်းလက်တွဲလုပ်ဖူးသည်မို့ အတော်လေးရင်းနှီးလေသည်။

“မနက်ကပင်ပန်းထားလို့ နေ့လည်တစ်ရေးအိပ်ခိုင်းထားတာ ညနေမှနိုးတာဆိုတော့ရေမိုးချိုးတာနဲ့စားတာသောက်တာနဲ့မို့ထွက်မလာသေးတာ”

“သဘောကျတော့လည်းဇွတ်ကွာ သတင်းမကြားဘာမကြား တန်းမဂ်လာဆောင်ပစ်တာပဲ”

“ဒီလိုပါပဲဗျာ”

လိပ်ပြာမလုံစွာခေါင်းငုံ့ပြုံးမိသည်။အခြားလူတွေသိဖို့မပြောနဲ့ ကိုယ်တိုင်တောင်မသိခဲ့။သိသွားတော့လည်းအနက်ရှိုင်းဆုံးအဆင့်မှာမို့ တန်းအပိုင်သိမ်းမိတော့တာ။အချစ်ဆိုတာကတံခါးမခေါက်ဘဲခိုးဝင်လာတတ်ပြီး သိသွားချိန်အရာအားလုံးကိုသိမ်းယူပြီးသွားခဲ့ပြီ။ဒါကြောင့်မို့နှလုံးသားဆန္ဒကိုလိုက်နာရုံမှလွဲအခြားမရှိ။

“အဲ့တာဆိုကျွန်တော်သွားခေါ်လိုက်အုံးမယ် လူစုံနေပြီထင်တယ်”

“ဟုတ်ပြီ သွား သွား”

ဗီလာဘက်ခြေလှမ်းနေရင်း ထွက်လာတဲ့အရိပ်ကလေးကိုတွေ့သည်။ဝိုင်နီရောင်ဝတ်စုံလေးနဲ့လည်း လိုက်ဖက်နေပြန်ရော။

ဘယ်လိုနေနေလှနေတာ သိပ်တော့မဟုတ်သေးပါဘူး။အဲ့လိုတွေချစ်ဖို့ကောင်းနေရင် ဘယ်သွားသွားလက်နက်ဆောင်ထားရတော့မှာလားမသိ။ကြည့်မိသူတိုင်း ပစ်သတ်နေရင် တစ်နိုင်ငံလုံးမျိုးတုံးကုန်တော့မှာပဲ။

ဆက်လှမ်းမလာတဲ့ခြေလှမ်းတွေက သူ့ကိုရှိန်နေတာဖြစ်မည်။ကျုံ့ထားမိတဲ့မျက်ခုံးတွေပြေသွားတာ သူလေးကြောက်မနေစေဖို့။

“စားပြီးပြီလား”

“ဟုတ်”

“အိပ်ချင်နေသေးလား”

“ဟင့်အင်း”

“ကောင်းတာပေါ့ အဆင်ပြေတယ်”

ဘာကြောင့်လဲလို့မေးမလာပေမယ့် သိချင်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကသူ့ဆီကမခွာ။ဆတ်ခနဲပွေ့ပစ်တော့ လည်ပင်းဆီတွဲခိုလာတဲ့လက်တွေ။နောက်ဘက်ကအားပေးသံတွေကြားမှ ရှက်သွားသူကဆင်းဖို့ပြင်သည်။

“အောက်ချပေး”

“ညမှ”

“ဟွန်”

“ကိုယ်ပွေ့ချင်လို့လို့”

“ငယ်ငယ်လမ်းလျှောက်နိုင်တယ်”

“ကိုယ်လည်းပွေ့နိုင်တယ်လေ”

မဂ်လာကိတ်ရှေ့ရောက်မှ အောက်ချပေးလာတာကြောင့် ကိတ်ပုံကြီးနှင့်မျက်နှာလေးကွယ်ပစ်လေသည်။စတော်ဘယ်ရီကိတ်ရဲ့အရောင်ပြန်မှုကြောင့်လား၊ဝိုင်နီရောင်ဝတ်စုံကြောင့်လားမသိစွာ မျက်နှာလေးကခပ်ရဲရဲ။

ကိတ်ခွဲမည်ပြင်တော့အရပ်မညီမျှမှုကြောင့် သိပ်အဆင်မပြေ။ကိတ်ကသူ့အရပ်နှင့် အတူတူကိုး။ခုံရှာဖို့ပြင်နေသူတွေကြား လက်တစ်ဖက်ကပွေ့ချီပစ်တော့ သူနှင့်ကွက်တိဖြစ်သွားလေသည်။

လက်တစ်ဖက်က ကိတ်လှီးဓားကိုကိုင်ကာ လက်တစ်ဖက်ကပွေ့ထားပေမယ့် သူ့ပုံစံကသက်သောင့်သက်သာ။

“အောက်ဆင်းမယ်”

“မြန်မြန်ဓားကိုကိုင်လိုက် “

သူလေးနေလို့ပြောတယ်ထင်သူက စကားတော့နားထောင်ရှာလေသည်။ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေဘဲ လက်သေးသေးလေးကိုအုပ်ကိုင်ကာ ကိတ်ကိုခွဲချလိုက်တော့ ကင်မရာမီးရောင်တွေကြားအားပေးသံတွေလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ။

ထိုလူတွေကြားမလိုတမာမျက်ဝန်းတို့စူးစိုက်ကြည့်နေရာက ပွေ့ထားတဲ့Omegaလေးကိုခွံ့ကျွေးနေတဲ့ Alphaကြီး၏အပြုံးမျက်နှာဆီ။မီးရောင်နှင့်မို့အမြင်မှားသည်ထင် မျက်ဝန်းနီတို့ကဖျတ်ခနဲ။မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပုံက အန္တရာယ်များစွာ။အားလုံးပျော်နေကြချိန်မို့ ဘယ်သူမှသတိမထားမိလိုက်။

ခွံ့ကျွေးလာတဲ့ကိတ်ကလေးနှင့်အတူ လက်လေးကိုပါဆွဲငုံပစ်သည်။ရှက်သွေးတို့ကနားရွက်မှတစ်ဆင့် လည်ပင်းသားတွေအထိပြန့်ကျဲကုန်တော့မှ သနားစိတ်နှင့်လွှတ်ပေးမိသည်။ဒီညတော့တကယ်ကိုထိန်းမထားနိုင်လောက်တော့။

ပွဲအတွင်းအားလုံးကိုလိုက်နှုတ်ဆက်တော့ ဂုဏ်ပြုသူတွေကြား သူသောက်မိတာပမာဏမနည်း။သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုလေးကိုတော့ စတော်ဘယ်ရီတစ်ခွက်နှင့်သာကျေနပ်စေရသည်။မသောက်ဖူးသူက ဝိုင်နီတွေကိုသဘောတကျငေးတော့ သူ့မှာလက်မလွှတ်ရဲတော့။ခိုးသောက်မှာစိုးရသည်ကိုး။

“ကိုနိုင် ဖုန်းအသစ်လဲထားတာလား”

အသက်ဝင်နေတဲ့အပြုံးတွေကိုမှတ်တမ်းတင်နေတုန်း ဘေးမှထွက်လာတဲ့အသံကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့မုတ်သုံလေညှင်း။

“မုတ်သုံ”

“အွန်း…အရင်ကိုင်နေကျဖုန်းမဟုတ်သလိုဘဲ ဒီဖုန်းလေးကိုကျွန်တော်လည်းသဘောကျနေတာ မဝယ်ဖြစ်သေးဘူး”

“ဟုတ်တယ် ဟိုတစ်လောကမှဝယ်ထားတာ ဖုန်းအဟောင်းကမတော်တဆပြုတ်ကျပြီး ကွဲသွားလို့လေ”

ကိုနိုင့်အပြောကိုခေါင်းညိတ်ထောက်ခံရင်း ဝိုင်တစ်ခွက်ထပ်ဖြည့်မိသည်။

“သောက်လှချည်လား မုတ်သုံ”

Horizonအသံကြားမှ မုတ်သုံကနောက်လှည့်ကြည့်ကာပြုံးပြလာလေသည်။

“ကျွန်တော်ကဝိုင်သိပ်ကြိုက်တာဗျ ဘယ်လောက်သောက်သောက်မမူးတာလဲ ကျွန်တော့်ပါရမီဘဲ”

“မင်းလို Omegaကတော့ရှားရှားပါးပါးပါကွာ ယူမယ့်Alphaကတော့ ထိပ်တန်းအဆင့်မှရမှာ”

“အဆင်ပြေပါတယ် လခြမ်းလိုOmegaလေးရှာလိုက်မယ်လေ ကျွန်တော်ကဂရုစိုက်ခံရတာထက်ဂရုစိုက်ပေးရတာကိုပိုကြိုက်တယ်”

“တိုးတိုးပြောပါကွာ တော်ကြာသတို့သားပူပူနွေးနွေးကြီးကြားသွားလို့ သူ့လူလေးကောက်မပြီးသိမ်းသွားပါအုံးမယ်”

မုတ်သုံစကားကိုခန့်ထူးဆိုသည့်ဆရာဝန်လေးကအရွှန်းဖောက်သည်။

“ငထူးပြောတာဟုတ်တယ် အိမ်ကအစ်ကိုက Omega အချင်းချင်းတောင်အူတိုတတ်လွန်းလို့”

“ပြောပါအုံးဗျ အစ်ကိုဖြစ်သူပြောတဲ့စံနှုန်းတွေကိုက်ညီရဲ့လား”

“ဘာစံနှုန်းတွေလဲ”

ဝိုင်တစ်မော့မော့ပြီး စိတ်ဝင်တစားမေးမိသည်။

“ဟိုတစ်ခါစားသောက်ဆိုင်မှာဆုံတုန်းပြောဖူးပါတယ် ဘာတဲ့ ကပ်တွယ်နေတာမကြိုက်ဘူးဆိုလား”

“အဲ့စံနှုန်းကတော့သိပ်ပြည့်တာဗျာ ဟိုကမြင်ရင်ကိုထွက်ပြေးချင်နေတာ အစ်ကိုကသာလိုက်ကပ်တွယ်နေရတာ”

“ဂရုစိုက်​ပေးရတာ ချစ်ပြရတာမကြိုက်ဘူးဆို”

“ပေါက်တတ်ကရတွေ မြေကြီးမဟုတ်တဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်တောင်ခြေထောက်နာမှာစိုးလို့ဆိုပြီး မွှေးပွကော်ဇောတွေနိုင်ငံခြားကမှာပြီးခင်းပေးရတာနဲ့၊တစ်သက်လုံးမကြိုက်ခဲ့တဲ့စံပယ်တွေ တစ်မြို့လုံးစာဝယ်ပြီးခြံအပြည့်စိုက်ပေးရတာနဲ့၊အိမ်ပေါ်နဲ့အိမ်အောက်တောင် ခြေထောက်ညောင်းမှာစိုးလို့ဆိုပြီး လက်ကမချပွေ့ထားရတာနဲ့ မြင်တဲ့လူပါငိုချင်သွားအုံးမယ်”

“ပျော့ညံ့တာလည်းမကြိုက်ဘူးဆိုလားလို့ဗျ”

“အို့းးးးခုတော့အချိန်ပြည့်ငိုနေလေကြိုက်လေဘဲ”

“ဘယ်သူ့ကိုလဲ”

နောက်မှထွက်လာတဲ့အသံကြောင့်​ဖြေဖို့ပြင်ပြီးမှ ပါးစပ်ပိတ်ရသည်။

“လ…အယ် ကိုCean”

“စကားကောင်းနေကြပုံပဲ ဘာအကြောင်းတွေလဲ”

နံဘေးမှာ မျက်နှာရဲလေးနှင့်ခေါင်းငုံ့နေသူနှင့်၊မျက်ခုံးပင့်ကာမေးလာသူကိုကြည့်ရင် သူတို့ပြောနေတဲ့စကားတွေကိုကြားပြီးသားမှန်းသိသာစေသည်။

“အဟား…ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းပါပဲ ရောက်တတ်ရာရာပေါ့ ဟုတ်တယ်နှော”

“ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်”

အစဖော်သူနှင့် ပြောပြသူနှစ်ယောက်လုံး လိပ်ပြာမလုံစွာရီပြမိသည်။ဘေးကလူတွေနှင့် လေထုကသိပ်တော့မလိုက်ဖက်။တစ်ချို့တွေကပြုံးနေသလိုတစ်ချို့ကငေးလို့။

ပြည့်စုံနိုင်ကလခြမ်းကိုခပ်တွေတွေလေးငေးနေသလို မုတ်သုံလေညှင်းကတော့အကြည့်တွေကိုမကွယ်ဝှက်ပဲ ရှက်နေတဲ့သတို့သားလေးကိုသဘောကျသလိုပြုံးကာခပ်စူးစူးကြည့်နေတာ။

သတိထားမိသူက ပိုင်ဆိုင်မှုလေးခါးကိုဆွဲဖက်ကာ ဆံနွယ်လေးတွေကိုဆော့ကစားနေလေသည်။ခါးထက်ကလက်နှင့်ဝိုင်ခွက်ကိုင်ထားတာကြောင့် လခြမ်းကသိပ်မရုန်းမိ။တော်ကြာဝိုင်တွေစွန်းကုန်မှဖြင့် ဝတ်စုံတန်ဖိုးကသိပ်​​ကြီးတာကို။

​”ပြွတ်စ် “

နှုတ်ခမ်းထက်ဖိကပ်မှုက မညင်သာမှန်း ထွက်လာသည့်အသံကသက်သေ။နဂိုနီနေသည့်မျက်နှာလေးကပေါက်ကွဲထွက်လာတော့မလို။

“ကိုCean “

“ဟာဗျာ”

“ဝိုးးးးးးး ရွှီ”

“မိုက်တယ်ဗျိုးးး”

“Sorry ကိုယ်အပျော်လွန်နေလို့ ကိုယ့်ပိုင်ဆိုင်မှုလေးကတအားချစ်ဖို့ကောင်းနေတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး”

နံဘေးကအားပေးသူတွေအာမေဋိတ်တွေကြား ဂုဏ်ယူပြုံးဖြင့်ပြောနေသူကတော်ရုံလူဆိုဖြတ်ရိုက်ချင်စရာ။လုပ်နိုင်တဲ့ပါဝါရှိတော့လည်း လုပ်တာပေါ့လေ။

“ကိုCeanအဲ့လိုတွေလုပ်မှာဆိုပြန်တော့”

“အင်း….ပြန်တော့မလားလို့ ငယ်ငယ်ပင်ပန်းနေလောက်ပြီ”

အသစ်စက်စက်ခင်ပွန်းလေးကိုငုံ့ကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ဆောင်းရာသီရဲ့နံနက်ခင်းနေတစ်စင်းလိုနွေးနွေးထွေးထွေး။

“ဒါဆိုပြန်နားတော့မယ် အချိန်လည်းမစောတော့ဘူးလေ”

“ဟုတ်ပြီကိုCean”

“အားလုံးပဲ ကြိုက်သလောက်ပျော်လို့ရတယ်နော် မနက်ဖြန်လည်းဆက်နေလို့ရတယ် ပြန်ဖို့အတွက်အားလုံးကို Horizonနဲ့Geoကစီစဥ်ပေးလိမ့်မယ်”

“ဟုတ်ပါပြီဗျာ”

“ကောင်းသောညလေးပါ”

“သတို့သားလေးကို စောစောအိပ်ခိုင်းနော်”

အားလုံးရဲ့နှုတ်ဆက်မှုတွေကို လက်သာထောင်ပြလိုက်သည်။သူသာအာဏာအရှိဆုံးမို့ ဆက်နေဖို့လည်းဘယ်သူမှမတိုက်တွန်းရဲ။လေးငါးလှမ်းလျှောက်အပြီး ထပ်ပြီးပွေ့ချီသွားသူကြောင့် ဘေးကလူကိုမြင်လားဟူသောသဘောဖြင့်မေးသာဆတ်ပြလိုက်သည်။

“တကယ်ကို သဲသဲလှုပ်နေတာပဲ”

ခေါင်းရမ်းကာညည်းလိုက်သူကို သူကြည့်ပြီးရယ်လိုက်သည်။အကြည့်ကစားမိတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတစ်နေရာမှာ အမှောင်ထဲတိုးဝင်သွားသည့်ရင်းနှီးတဲ့ကျောပြင်လေးကြောင့် သူ့ခြေလှမ်းတွေနေရာရွှေ့မိသည်။

မီးအလင်းရောင်တွေရဲ့အဝေးရောက်လာသော်လည်း လရောင်ကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရသည်။ပင်လယ်ထဲတိုးထွက်နေတဲ့ကျောက်စွန်ကြီးပေါ်ရပ်နေသူက အဝေးမှကြည့်လျှင် မှုန်ဝါးဝါးသာ။

အနားတဖြည်းဖြည်းနီးကပ်သွားမှ ထင်းရှူးရနံ့လေးခပ်သဲ့သဲ့ရသည်။လေကသူမျက်နှာမူရာပင်လယ်ဆီမှကိုယ့်ဘက်တိုက်ခတ်လာတာမို့ အထင်မမှားတာသေချာပါသည်။ပြုံးမိတဲ့အပြုံးတွေက အမှောင်ထဲမှာမို့မြင်သူမရှိ။လှည့်ပြန်ထွက်ခဲ့တော့ ဥာဏ်များဖို့ရာအစီအစဥ်ဆွဲမိသည်။သူထောင်တဲ့ကျော့ကွင်း သားကောင်မိလာစေရမည်…………….

……………….

အဝတ်စားလဲကာခြေလက်ဆေးပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်ကအရိပ်ကလေးကြောင့်ပြုံးမိသွားသည်။ရဲရဲနီနေတဲ့အိပ်ယာပေါ်က အဖြူရောင်အရိပ်ကလေး။ညအိပ်ပိုးသားဝမ်းဆက်က ဒူးထိလေးမို့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ခြေသလုံးလေးတွေကဖုံးကွယ်မှုကင်းစွာ။

Bathrobeကိုကြိုးချည်ပြီးအနားကပ်သွားမှ မော့ကြည့်လာလေသည်။လက်ထဲရှိနေတဲ့ဖုန်းမှာကြည့်နေတာက ကာတွန်းကား။ကုတင်ဘေးခုံအံဆွဲကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကတ္တီပါဗူးနီလေးကသူ့လက်တစ်ဖဝါးစာ။

ဗူးလေးကိုကိုင်ပြီး သူ့ခြေရင်းမှာထိုင်လိုက်တော့လုပ်သမျှလိုက်ကြည့်နေသူလေးက မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေဖြင့်။ဗူးလေးကိုဖွင့်တော့ မီးရောင်အောက်တလက်လက်ထနေတဲ့ Footchaingလေး။

အရည်အသွေးမြင့်စိန်တွေကြားမှာရဲရဲနီနေတဲ့ပတ္တမြားလေးတွေဖြင့် အနုစိပ်လက်ရာမြောက်စွာအလှဆင်ထားလေရာ ကြည့်မိသူတိုင်းနှစ်ခါလည်ပြန်ကြည့်စေနိုင်တဲ့ Designလေး။ထိုကလေးကလည်းကြည့်နေတာမျက်တောင်မခတ်မို့ သဘောတကျရယ်မိသွားလေသည်။ဒီရဲ့တန်ဖိုးက ကျွန်းတစ်ခုလုံးဝယ်လို့ရတယ်လို့ပြောရင် သူလေးလန့်သွားအုံးမည်။

“လှလား”

“ဟုတ်”

သူ့ခြေကျင်းဝတ်လေးကိုဆွဲယူကာပေါင်ပေါ်တင်မှ အကြောင်းရင်းကိုသိသွားလေသည်။

“ငယ်ငယ်ဖို့လား”

“အင်း”

ဝတ်ပေးလိုက်တော့ ခြေကျင်းဝတ်လေးနှင့်ကွက်တိ။အသားဖွေးဖွေးမို့ ပတ္တမြားလေးတွေနှင့်သိပ်လိုက်ဖက်သည်။မနေနိုင်စွာထိုခြေကျင်းဝတ်လေးကိုနမ်းရှိုက်တော့ ရုန်းထွက်လေသည်။

“မလုပ်နဲ့ ငရဲကြီးလိမ့်မယ်လို့”

“ငယ်ကငရဲကြီးမှာကြောက်လို့လား”

“ကြောက်တယ်”

“ကိုယ်ကတရားခံလေငယ်နဲ့မှမဆိုင်တာ ကြီးချင်းကြီးကိုယ်ပဲကြီးမှာပေါ့”

“ဟင့်အင်းလို့”

“ကိုယ့်ပိုင်ဆိုင်မှုလေးဖြစ်သွားပြီမို့ ကိုယ့်ရဲ့မြတ်နိုးမှုတွေကို ငယ့်မှာငြင်းပိုင်ခွင့်မရှိဘူး
တကယ်တော့မဂ်လာပွဲဆိုတာ ကိုယ့်အကြင်နာတွေငယ့်ကိုတရားဝင်ပေးနိုင်ဖို့ ခုတုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ ဟန်ပြသက်သက်ပဲ”

ပြောရင်းဖယ်ရိုမုန်းတွေထုတ်လွှတ်ပစ်တာမို့ ငယ့်ခန္တာကိုယ်လေးက အပူပေးခံလိုက်ရတဲ့နို့ခဲလေးလိုတဖြည်းဖြည်းပျော့ခွေသွားလေသည်။

“ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ကြင်နာမလို့ နည်းနည်းတော့နာကျင်ရမှာပေါ့ငယ်”

ပြောရင်းဖယ်ရိုမုန်းတွေထပ်ထုတ်ပစ်တာ အခန်းထဲမှာသိပ်သိပ်သည်းသည်း။သူ့ဆွဲဆောင်မှုကိုမခုခံနိုင်စွာ အိပ်ယာထက်မှာပျော့ခွေနေသူကစံပယ်ရနံ့တစ်ချို့ထုတ်လာလေသည်။

“စံပယ်ရနံ့တွေပိုထုတ်ပေးငယ်”

“ဟင့်အင်း”

လည်ပင်းတွေကိုအငမ်းမရနမ်းရှိုက်မိတော့ သဲ့သဲ့လေးသာရသည့်ရနံ့က သူ့ကိုမတင်းတိမ်စေနိုင်။

“ငယ်”

“တော်ပြီလို့”

“စတောင်မစရသေးတာကိုကွာ”

“Heat…Heat ဝင်သွားလိမ့်မယ်”

“ကိုယ်ကအဲ့လိုဖြစ်စေချင်နေတာလေ”

ထိန်းသိမ်းခဲ့ရတဲ့သိက္ခာတွေက လွင့်ထွက်ကုန်လေသည်။ကြမ်းတမ်းလွန်းတဲ့အနမ်းတွေကြား မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးပွန်းပဲ့မတတ်။ဖြစ်နိုင်ရင်အားပါးတရကိုက်ပစ်ချင်ပါသည်။

နှုတ်ခမ်းတွေကိုအငမ်းမရစုပ်ယူရင်း လျှာကလည်းနယ်ကျွံမိသည်။ခြေဆန့်လို့ရသမျှတိုးဝင်မိတော့ နှုတ်ခမ်းမစိနိုင်သူက ငွေရောင်မျှင်တစ်ချို့စီးကျကုန်လေသည်။လက်တွေကလည်းခန္တာကိုယ်အနှံ့ခြေဆန့်ရင်း
အားမလိုအားမရဖြင့်ဖိညှစ်ပစ်နေမိသည်။

“အွန်းးး”

အသက်ရှူမရတော့၍ တွန်းထုတ်လာလေသူကိုလွှတ်မပေးချင်စွာ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုခဲထားမိသည်။သူ့ပုံစံက တစ်လနီးပါးအစာငတ်နေသည့်ကျားတစ်ကောင် သားကောင်ကိုအမဲဖျက်နေသလိုအငမ်းမရ။

မေးစေ့လုံးလုံးလေးကိုငုံခဲပစ်တော့ သူ့သွားရာကအကွင်းလိုက်။ပိုင်ဆိုင်မှုလေးရဲ့မျက်ရည်တွေသာပုလဲတွေဆို ဒီအချိန်လိုက်ကောက်ကုန်နိုင်မှာမဟုတ်။

စံပယ်ရနံ့တွေက Heatဝင်မှုရဲ့ရှေ့ပြေးတွေ။သူ့ကြောင့်နှိုးဆော်ခံလိုက်ရတာ။တက်ကြွလာတဲ့စိတ်တွေက ရန်သူကိုအနိုင်ပိုင်းပစ်တော့မည့် စစ်သူကြီးတစ်ဦးလိုအားမာန်တွေအပြည့်နှင့်။

လည်ပင်းသားလေးတွေကိုအချစ်အမှတ်အသားတွေ အပြည့်ပေးပစ်လိုက်ရတော့မှကျေနပ်သွားမိသည်။သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုလေး။

ဝေးကွာနေသေးတဲ့ပန်းတိုင်ဆီခရီးဆက်ဖို့ ခြေလှမ်းတွေပြန်စမိတော့ သူလေးခန္တာကိုယ်ထက်ကအဝတ်တွေက ပထမဆုံးရှုံးနိမ့်သူတွေအဖြစ်ဆုတ်ခွာကုန်လေသည်။ဖြူနုနုအသားရေလေးက သူဆေးခြယ်ဖို့အကောင်းဆုံးကင်းဗတ်စလေး။စုတ်တံကတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေပေါ့။

သူမခြယ်ခဲ့ဘဲရဲနေတဲ့နေရာနှစ်ခုက သူ့အငြိုး နဲ့သိမ်းပိုက်ခြင်းခံလိုက်ရကာ အနည်းငယ်ယောင်ယမ်းလာသည်အထိ။နူးညံ့သည့်နယ်မြေလေးကိုအကြမ်းဖက်ဖက်ခံရတာမို့ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုလေးရဲ့တေးသီသံတွေကအကန့်သတ်မဲ့။

ထိုမှဆက်တော့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးဆီရောက်သည်။ဘယ်လောက်စားစားဝမလာခြင်းဟာ သူလေးရဲ့ကောင်းချီးတစ်ခု။တစ်ခုတော့စိုးရိမ်မိသည်။ဒီခါးသေးသေးလေးက သူ့မြတ်နိုးမှုတွေအောက် ကျိုးတော့မသွားနိုင်ဘူးမလား။

လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်မိတော့ သူ့လက်နှင့်အံဝင်ခွင်ကျ။သူသိတာပေါ့ ဖန်ဆင်းရှင်တွေကိုယ်တိုင် သူ့အတွက်ရည်ရွယ်ပြီးဖန်တီးခဲ့မှန်း။ထိုအချက်မှန်ကန်ကြောင်း ဖယ်ရိုမုန်းတွေအပြည့်ဝကိုက်ညီနေခြင်းကသက်သေပဲလေ။

ထပ်ဆင်းကာအောင်မြင်ခြင်းပန်းတိုင်ကိုခဏကျော်လို့ ပေါင်သားလေးတွေဆီရောက်သည်။တန်ဖိုးအကြီးဆုံးရတနာက နောက်ဆုံးမှရယူခြင်းကပိုအဓိပ္ပါယ်ရှိသည်။ဥပမာ နယ်စပ်လေးတွေကိုသိမ်းယူပြီးမှ နန်းတော်ကြီးကိုသိမ်းပိုက်ခြင်းမျိုး။

အရင်အမှတ်လေးတွေမှေးမှိန်နေခြင်းအား သူဘဝင်မကျ။သူ့မြတ်နိုးခြင်းအရိပ်ယောင်လေးမှေးမှိန်နေရင်တောင် သူလုံးဝမပိုင်ရသေးသလိုခံစားရပါသည်။ထို့ကြောင့် လွင့်ပြယ်စအရောင်လေးပေါ် ဆေးထပ်ဖြည့်တော့နေရာလွတ်ပင်မရှိတော့။

ထိုမှတစ်ဆင့်ခြေသလုံးသားလေးတွေဆီဆင်းကာ ခြေဖမိုးလေးမှာခဏရပ်သည်။

“တော်တော့လို့”

“ငယ်ကတော့ကွာ စားချင်နေတဲ့သူကိုမစားနဲ့လို့တားရင်ငရဲကြီးတတ်တယ်နော် ….ပြွတ်စ် “

“အွန်းးးးးး”

“ငယ်ပဲငရဲကြီးမှာကြောက်တယ်ဆို အဲ့တာကြောင့်ကိုယ်က စားစရာရှိတာစားပေးရမှာပေါ့”

ပြောရင်းအဓိကနယ်မြေကိုသိမ်းပိုက်ဖို့အရေး ဗျူဟာတွေချခင်းရတော့သည်။ပထမဆုံးလက်နက်ချကာအညံ့ခံဖို့ အနမ်းတွေနှင့်ညှိနှိုင်းသည်။

ခေါင်းရမ်းကာငြင်းဆန်သူကို တန်ဖိုးအထားရဆုံးကိုယ်ပွားအားဓားစာခံထား၍ အကြပ်ကိုင်ပစ်သည်။ခပ်တိုးတိုးငိုညည်းသံနှင့်အတူ သာယာမှုအစွန်းအစလေးတွေအားဖမ်းဆုပ်မိတော့သူပိုကြိုးစားမိသွားလေသည်။အလံဖြူပြလာခြင်းနှင့်အတူ ပျော့ခွေသွားတဲ့ကိုယ်လုံးလေးက သာယာလွန်းတာမို့။

နောက်ဆုံးအနေနှင့်လက်နက်ချထားသူကို အပြီးပိုင်သိမ်းဖို့ သူ့အင်အားတွေထုတ်ပြဖြစ်သည်။ကုန်ခမ်းနေတဲ့အားအင်တွေကြောင့်အသိမဲ့နေသူက သူ့မထိတထိကလိမှုတွေမှာ ခေါင်းပြန်ထောင်လာလေသည်။

“အွန်းးးးးးး”

“လိုချင်လားငယ်”

ဖြူနုနုနားရွက်လေးကိုနမ်းကာ ခပ်ရှရှသူမေးမိသည်။

“………….”

ခေါင်းညိတ်ပြလာတာကိုမမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း နားရွက်ဖျားလေးတွေကို ကြိတ်ဝါးနေမိသည်။

“ပါးစပ်ကဖြေလေ လိုချင်လား”

“ဟုတ်”

“ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ”

“ကို……ကိုကို”

“အွန်း..ချစ်လား”

“ကိုကို…”

လက်တွေကိုအရှိန်နှေးကာ သူလေးကိုအနိုင်ကျင့်တော့ တပ်မက်မှုလေးစွန်းနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက သူ့ကိုအသနားခံလာလေသည်။

“မေးနေတာအရင်ဖြေလေကွာ….ချစ်လား”

“အွန်းးးးးးးး…နေလို့အဆင်မပြေဘူး အင့်”

“ကိုယ်မေးတာဖြေရင် ငယ်လိုချင်တာပေးမှာပေါ့….ဖြေ..ချစ်လား”

“ချစ်…ချစ်တယ်”

“သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ကိုယ်ဆို ဘယ်သူ့ကိုပိုချစ်မှာလဲ”

“အင့်းးးးသူငယ်ချင်း”

“အဖြေမှားတယ်… ပြန်ဖြေ”

“ကိုကို”

လက်တွေကိုတင်းကြပ်ပစ်တော့ မျက်ရည်စတစ်ချို့နှင့်အတူ တိုးတိုးလေးခေါ်လာလေသည်။

“တစ်ကြောင်းလုံးပြည့်အောင်ပြော ကိုကို့ကိုပိုချစ်တာလို့”

“အင့်…ကိုကို့ကိုပိုချစ်တယ်”

“ပြွတ်စ်…. လိမ္မာတယ်…ကိုကို့အတွက်သားလေးတွေမွေးပေးမှာလား”

“မွေးပေးမှာ…..ကိုကိုပေး”

“ဘယ်နှယောက်မွေးပေးမှာလဲ”

“တစ်ယောက်”

“No”

“နှစ်….နှစ်ယောက်”

“မရသေးဘူး”

“သုံးယောက်”

“တော်လိုက်တာ…ဆုချရမှာပေါ့”

“အာ့းးးကိုကို”

“စိတ်လျှော့ထားနော် ငယ်ကလိမ္မာပါတယ် ခဏလေးပဲအဆင်မပြေဖြစ်တာ ပြီးရင်ကောင်းကင်ဘုံထိကိုယ်ကအလည်ခေါ်သွားပေးမှာ”

စကားလုံးတွေနှင့်နှစ်သိမ့်သလို အနမ်းတွေကလည်းမပါမဖြစ်။လက်တွေကလည်းတောင်ကူးမြောက်ကူးနှင့် သာယာမှုတွေရှာဖွေပေးရသည်။

“အွန်…….နာတယ်လို့…ကိုကို”

“ပြွတ်စ်… ခဏလေးပါကလေးရယ်နော်”

မုသားတွေအရောင်ခြယ်တဲ့စကားက သူ့နှုတ်ကနှစ်သိမ့်မှုသာသာ။တကယ်တော့ တော်တော်ကြာထိနာနေဦးမှာပေါ့။လက်မလျှော့နိုင်ခြင်းတွေကမကြင်နာခဲ့လို့မဟုတ် ဘဝခရီးတစ်လျှောက်မထိန်းနိုင်တဲ့သူ့ဆန္ဒတွေအတွက် အစပျိုးခြင်းသာ။နောက်ဆိုနေသားကျသွားမှာပါ။

“ကိုကို့”

နောက်တစ်ကြိမ်ရှုံးနိမ့်သွားသူဟာလည်း ငယ်ဖြစ်သလို သူကတော့ခုထိလက်နက်မချနိုင်သေး။ခဏတာငြိမ်သက်ပေးလို့ အနမ်းတွေခြွေမိတာ လည်ပင်းသားလေးတွေဆီ။

ထို့နောက်ခဏတာစောင့်ကာ မှောက်ရက်ပြောင်းလိုက်သည်။

“ပြီး..ပြီးသေးဘူးလား”

လည်ပြန်မေးလာတာက မယုံနိုင်သလိုလေး။

“ဟားဟားဟား…ငယ်ကကွာ…သားသုံးယောက်မွေးပေးမှာဆို ခုမှစတောင်မစရသေးတာကို”

လည်ပြန်လေးသာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ဆွဲနမ်းပစ်တော့ရှေ့ကိုခေါင်းပြန်လှည့်ကာ ခေါင်းအုံးထက်မျက်နှာအပ်ပစ်သည်။ပြီးမှတိုးတိုးညည်းလာတာက

“အိပ်ချင်ပြီ”

“လိမ်ပြန်ပြီ ညနေကပြောတော့အိပ်ရေးဝနေပြီဆို”

“ပင်ပန်းတယ်.. အိပ်မှာ”

“အွန်း..ငယ်ကအိပ် ကိုယ်ပဲဆက်လုပ်လိုက်မယ်”

“အာ့..ကိုကိုး”

ကျောပြင်ထက်မှောက်ချကာ glandတစ်ဝိုက်အနမ်းတွေကသည်းသည်းမည်းမည်း။သွားစွယ်တွေနှင့်ထိုးဖောက်သလို လှုပ်ရှားမှုကလည်းလျှပ်စီးလိုမျိုး။

“နာတယ်..တော်ပြီလို့…ကိုကို”

တောင်းပန်တယ်ငယ်။တဇွတ်ထိုးဆန်မိတာ ဒီအချိန်လေးတင်ရယ်ပါ။ကျန်တဲ့အချိန်အားလုံး မင်းခြေရင်းမှာပဲလည်စင်းထားမှာမို့ ကိုယ့်ချစ်မြတ်နိုးခြင်းတွေအောက် ခဏလောက်ဒူးထောက်စေချင်တယ်။

အပြင်လောကြီးက သာယာစွာ။ဘော်ငွေရောင်လမင်းကြီးရဲ့အလင်းရောင်အောက် သဲရောင်တို့ပါငွေရောင်တောက်သည်။လှိုင်းသံတွေကသားချော့တေးလိုမျိုး အိပ်စက်ခြင်းကိုအဖော်ပြုသည်။

အသံလုံခန်းမို့ မည်သူမှမသိသည့်သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုလေး၏ငိုကြွေးသံက သာယာမှုတို့စွန်းထင်းစွာ။မရပ်တန့်နိုင်လို့ အခါခါအနိုင်ကျင့်မိတော့ အိပ်စက်ခြင်းစီချဥ်းနင်းဝင်ရောက်သွားလေ သည်။

အနမ်းကြမ်းတွေကိုမသိတော့သလို ယုယခြင်းတွေကိုလည်းမျက်ကွယ်ပြုသည်။ကြင်နာခြင်းတွေမတင်းတိမ်နိုင်တာဟာ ခြေချောင်းလေးတွေပါ သွားရာထင်သည်အထိ။ဖြစ်နိုင်ရင် ခံတွင်းထဲသာငုံခဲထားချင်ပါဘိ။

###############

ငြိမ်း🌻🌞

Dinner Partyမို႔ အားလုံးဟာလြတ္လြတ္လပ္လပ္။မီးေရာင္စုံေတြၾကား သဲျပင္ပါအေရာင္ေျပာင္းေနေလသည္။ေလညွင္းတစ္ခ်ိဳ႕၏ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္ ပင္လယ္ရနံ႕ကကုန္းေျမဆီက်ဴးေက်ာ္လာသည္။ျပည့္ဝိုင္းေနတဲ့လမင္းႀကီးက ၾကယ္ပြင့္မ်ားစြာၿခံရံၿပီးညီလာခံတက္လာတဲ့ဘုရင္တစ္ပါးလိုဝံ့ဝံ့ႂကြားႂကြား။

ဂီတသံေတြၾကား အားလုံးဟာဝိုင္ခြက္ကိုယ္စီႏွင့္။ရယ္ေမာသံေတြအသက္သြင္းထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕လူပ်ိဳေနာက္ဆုံးည။သူကေတာ့ ျမန္ျမန္အိုခ်င္ေနပါၿပီ။

ညအေမွာင္မွာအနက္ေရာင္ဝတ္စုံက သူ႕အရွိန္အဝါကိုမေမွးမွိန္ေစနိုင္။မ်က္ဝန္းျပာေတြစူးရွေနတာေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္သလို ဟန္လုပ္မထားတဲ့ရွားပါးအၿပဳံးေတြေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္သည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကခန့္ညားစြာ။

“လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ သတို႔သားေလးေရာ”

အနားေရာက္လာကာ ေမးလာသူကအၿငိမ္းစားဝန္ႀကီးတစ္ဦး။မိဘခ်င္းရင္းႏွီးသလို သူႏွင့္လည္းလက္တြဲလုပ္ဖူးသည္မို႔ အေတာ္ေလးရင္းႏွီးေလသည္။

“မနက္ကပင္ပန္းထားလို႔ ေန႕လည္တစ္ေရးအိပ္ခိုင္းထားတာ ညေနမွနိုးတာဆိုေတာ့ေရမိုးခ်ိဳးတာနဲ႕စားတာေသာက္တာနဲ႕မို႔ထြက္မလာေသးတာ”

“သေဘာက်ေတာ့လည္းဇြတ္ကြာ သတင္းမၾကားဘာမၾကား တန္းမဂ္လာေဆာင္ပစ္တာပဲ”

“ဒီလိုပါပဲဗ်ာ”

လိပ္ျပာမလုံစြာေခါင္းငုံ႕ၿပဳံးမိသည္။အျခားလူေတြသိဖို႔မေျပာနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိခဲ့။သိသြားေတာ့လည္းအနက္ရွိုင္းဆုံးအဆင့္မွာမို႔ တန္းအပိုင္သိမ္းမိေတာ့တာ။အခ်စ္ဆိုတာကတံခါးမေခါက္ဘဲခိုးဝင္လာတတ္ၿပီး သိသြားခ်ိန္အရာအားလုံးကိုသိမ္းယူၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။ဒါေၾကာင့္မို႔ႏွလုံးသားဆႏၵကိုလိုက္နာ႐ုံမွလြဲအျခားမရွိ။

“အဲ့တာဆိုကြၽန္ေတာ္သြားေခၚလိုက္အုံးမယ္ လူစုံေနၿပီထင္တယ္”

“ဟုတ္ၿပီ သြား သြား”

ဗီလာဘက္ေျခလွမ္းေနရင္း ထြက္လာတဲ့အရိပ္ကေလးကိုေတြ႕သည္။ဝိုင္နီေရာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႕လည္း လိုက္ဖက္ေနျပန္ေရာ။

ဘယ္လိုေနေနလွေနတာ သိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။အဲ့လိုေတြခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရင္ ဘယ္သြားသြားလက္နက္ေဆာင္ထားရေတာ့မွာလားမသိ။ၾကည့္မိသူတိုင္း ပစ္သတ္ေနရင္ တစ္နိုင္ငံလုံးမ်ိဳးတုံးကုန္ေတာ့မွာပဲ။

ဆက္လွမ္းမလာတဲ့ေျခလွမ္းေတြက သူ႕ကိုရွိန္ေနတာျဖစ္မည္။က်ဳံ႕ထားမိတဲ့မ်က္ခုံးေတြေျပသြားတာ သူေလးေၾကာက္မေနေစဖို႔။

“စားၿပီးၿပီလား”

“ဟုတ္”

“အိပ္ခ်င္ေနေသးလား”

“ဟင့္အင္း”

“ေကာင္းတာေပါ့ အဆင္ေျပတယ္”

ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးမလာေပမယ့္ သိခ်င္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက သူ႕ဆီကမခြာ။ဆတ္ခနဲေပြ႕ပစ္ေတာ့ လည္ပင္းဆီတြဲခိုလာတဲ့လက္ေတြ။ေနာက္ဘက္က အားေပးသံေတြၾကားမွ ရွက္သြားသူကဆင္းဖို႔ျပင္သည္။

“ေအာက္ခ်ေပး”

“ညမွ”

“ဟြန္”

“ကိုယ္ေပြ႕ခ်င္လို႔လို႔”

“ငယ္ငယ္လမ္းေလွ်ာက္နိုင္တယ္”

“ကိုယ္လည္းေပြ႕နိုင္တယ္ေလ”

မဂ္လာကိတ္ေရွ႕ေရာက္မွ ေအာက္ခ်ေပးလာတာေၾကာင့္ ကိတ္ပုံႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကြယ္ပစ္ေလသည္။စေတာ္ဘယ္ရီကိတ္ရဲ႕အေရာင္ျပန္မႈေၾကာင့္လား၊ဝိုင္နီေရာင္ဝတ္စုံေၾကာင့္လားမသိစြာ မ်က္ႏွာေလးကခပ္ရဲရဲ။

ကိတ္ခြဲမည္ျပင္ေတာ့အရပ္မညီမွ်မႈေၾကာင့္ သိပ္အဆင္မေျပ။ကိတ္ကသူ႕အရပ္ႏွင့္ အတူတူကိုး။ခုံရွာဖို႔ျပင္ေနသူေတြၾကား လက္တစ္ဖက္ကေပြ႕ခ်ီပစ္ေတာ့ သူႏွင့္ကြက္တိျဖစ္သြားေလသည္။

လက္တစ္ဖက္က ကိတ္လွီးဓားကိုကိုင္ကာ လက္တစ္ဖက္ကေပြ႕ထားေပမယ့္ သူ႕ပုံစံကသက္ေသာင့္သက္သာ။

“ေအာက္ဆင္းမယ္”

“ျမန္ျမန္ဓားကိုကိုင္လိုက္ “

သူေလးေနလို႔ေျပာတယ္ထင္သူက စကားေတာ့နားေထာင္ရွာေလသည္။ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနဘဲ လက္ေသးေသးေလးကိုအုပ္ကိုင္ကာ ကိတ္ကိုခြဲခ်လိဳက္ေတာ့ ကင္မရာမီးေရာင္ေတြၾကား အားေပးသံေတြလွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ။

ထိုလူေတြၾကားမလိုတမာမ်က္ဝန္းတို႔ စူးစိုက္ၾကည့္ေနရာက ေပြ႕ထားတဲ့Omegaေလးကိုခြံ႕ေကြၽးေနတဲ့ Alphaႀကီး၏အၿပဳံးမ်က္ႏွာဆီ။မီးေရာင္ႏွင့္မို႔အျမင္မွားသည္ထင္ မ်က္ဝန္းနီတို႔ကဖ်တ္ခနဲ။မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ပုံက အႏၱရာယ္မ်ားစြာ။အားလုံးေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္မို႔ ဘယ္သူမွသတိမထားမိလိုက္။

ခြံ႕ေကြၽးလာတဲ့ကိတ္ကေလးႏွင့္အတူ လက္ေလးကိုပါဆြဲငုံပစ္သည္။ရွက္ေသြးတို႔ကနား႐ြက္မွတစ္ဆင့္ လည္ပင္းသားေတြအထိျပန့္က်ဲကုန္ေတာ့မွ သနားစိတ္ႏွင့္လႊတ္ေပးမိသည္။ဒီညေတာ့တကယ္ကိုထိန္းမထားနိုင္ေလာက္ေတာ့။

ပြဲအတြင္းအားလုံးကိုလိုက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဂုဏ္ျပဳသူေတြၾကား သူေသာက္မိတာပမာဏမနည္း။သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေလးကိုေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီတစ္ခြက္ႏွင့္သာ ေက်နပ္ေစရသည္။မေသာက္ဖူးသူက ဝိုင္နီေတြကိုသေဘာတက်ေငးေတာ့ သူ႕မွာလက္မလႊတ္ရဲေတာ့။ခိုးေသာက္မွာစိုးရသည္ကိုး။

“ကိုနိုင္ ဖုန္းအသစ္လဲထားတာလား”

အသက္ဝင္ေနတဲ့အၿပဳံးေတြကိုမွတ္တမ္းတင္ေနတုန္း ေဘးမွထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မုတ္သုံေလညွင္း။

“မုတ္သုံ”

“အြန္း…အရင္ကိုင္ေနက်ဖဳန္းမဟုတ္သလိုဘဲ ဒီဖုန္းေလးကိုကြၽန္ေတာ္လည္းသေဘာက်ေနတာ မဝယ္ျဖစ္ေသးဘူး”

“ဟုတ္တယ္ ဟိုတစ္ေလာကမွဝယ္ထားတာ ဖုန္းအေဟာင္းကမေတာ္တဆျပဳတ္က်ၿပီး ကြဲသြားလို႔ေလ”

ကိုနိုင့္အေျပာကိုေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံရင္း ဝိုင္တစ္ခြက္ထပ္ျဖည့္မိသည္။

“ေသာက္လွခ်ည္လား မုတ္သုံ”

Horizonအသံၾကားမွ မုတ္သုံကေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးျပလာေလသည္။

“ကြၽန္ေတာ္ကဝိုင္သိပ္ႀကိဳက္တာဗ် ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္မမူးတာလဲ ကြၽန္ေတာ့္ပါရမီဘဲ”

“မင္းလို Omegaကေတာ့ရွားရွားပါးပါးပါကြာ ယူမယ့္Alphaကေတာ့ ထိပ္တန္းအဆင့္မွရမွာ”

“အဆင္ေျပပါတယ္ လျခမ္းလိုOmegaေလးရွာလိုက္မယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္ကဂ႐ုစိုက္ခံရတာထက္ ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာကိုပိုႀကိဳက္တယ္”

“တိုးတိုးေျပာပါကြာ ေတာ္ၾကာသတို႔သားပူပူႏြေးႏြေးႀကီးၾကားသြားလို႔ သူ႕လူေလးေကာက္မၿပီးသိမ္းသြားပါအုံးမယ္”

မုတ္သုံစကားကိုခန့္ထူးဆိုသည့္ဆရာဝန္ေလးကအ႐ႊန္းေဖာက္သည္။

“ငထူးေျပာတာဟုတ္တယ္ အိမ္ကအစ္ကိုက Omega အခ်င္းခ်င္းေတာင္အူတိုတတ္လြန္းလို႔”

“ေျပာပါအုံးဗ် အစ္ကိုျဖစ္သူေျပာတဲ့စံႏႈန္းေတြကိုက္ညီရဲ႕လား”

“ဘာစံႏႈန္းေတြလဲ”

ဝိုင္တစ္ေမာ့ေမာ့ၿပီး စိတ္ဝင္တစားေမးမိသည္။

“ဟိုတစ္ခါစားေသာက္ဆိုင္မွာဆုံတုန္းေျပာဖူးပါတယ္ ဘာတဲ့ ကပ္တြယ္ေနတာမႀကိဳက္ဘူးဆိုလား”

“အဲ့စံႏႈန္းကေတာ့သိပ္ျပည့္တာဗ်ာ ဟိုကျမင္ရင္ကိုထြက္ေျပးခ်င္ေနတာ အစ္ကိုကသာလိုက္ကပ္တြယ္ေနရတာ”

“ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာ ခ်စ္ျပရတာမႀကိဳက္ဘူးဆို”

“ေပါက္တတ္ကရေတြ ေျမႀကီးမဟုတ္တဲ့ၾကမ္းျပင္ေပၚေတာင္ေျခေထာက္နာမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေမႊးပြေကာ္ေဇာေတြနိုင္ငံျခားကမွာၿပီးခင္းေပးရတာနဲ႕၊တစ္သက္လုံးမႀကိဳက္ခဲ့တဲ့စံပယ္ေတြ တစ္ၿမိဳ႕လုံးစာဝယ္ၿပီး ၿခံအျပည့္စိုက္ေပးရတာနဲ႕၊အိမ္ေပၚနဲ႕အိမ္ေအာက္ေတာင္ ေျခေထာက္ေညာင္းမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး လက္ကမခ်ေပြ႕ထားရတာနဲ႕ ျမင္တဲ့လူပါငိုခ်င္သြားအုံးမယ္”

“ေပ်ာ့ညံ့တာလည္းမႀကိဳက္ဘူးဆိုလားလို႔ဗ်”

“အို႔းးးးခုေတာ့အခ်ိန္ျပည့္ငိုေနေလႀကိဳက္ေလဘဲ”

“ဘယ္သူ႕ကိုလဲ”

ေနာက္မွထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ေျဖဖို႔ျပင္ၿပီးမွ ပါးစပ္ပိတ္ရသည္။

“လ…အယ္ ကိုCean”

“စကားေကာင္းေနၾကပုံပဲ ဘာအေၾကာင္းေတြလဲ”

နံေဘးမွာ မ်က္ႏွာရဲေလးႏွင့္ေခါင္းငုံ႕ေနသူႏွင့္၊ မ်က္ခုံးပင့္ကာေမးလာသူကိုၾကည့္ရင္ သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြကိုၾကားၿပီးသားမွန္းသိသာေစသည္။

“အဟား…ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းပါပဲ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့ ဟုတ္တယ္ႏွော”

“ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္”

အစေဖာ္သူႏွင့္ ေျပာျပသူႏွစ္ေယာက္လုံး လိပ္ျပာမလုံစြာရီျပမိသည္။ေဘးကလူေတြႏွင့္ ေလထုကသိပ္ေတာ့မလိုက္ဖက္။တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကၿပဳံးေနသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကေငးလို႔။

ျပည့္စုံနိုင္က လျခမ္းကိုခပ္ေတြေတြေလးေငးေနသလို မုတ္သုံေလညွင္းကေတာ့ အၾကည့္ေတြကိုမကြယ္ဝွက္ပဲ ရွက္ေနတဲ့သတို႔သားေလးကိုသေဘာက်သလိုၿပဳံးကာခပ္စူးစူးၾကည့္ေနတာ။

သတိထားမိသူက ပိုင္ဆိုင္မႈေလးခါးကိုဆြဲဖက္ကာ ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုေဆာ့ကစားေနေလသည္။ခါးထက္ကလက္ႏွင့္ဝိုင္ခြက္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ လျခမ္းကသိပ္မ႐ုန္းမိ။ေတာ္ၾကာဝိုင္ေတြစြန္းကုန္မွျဖင့္ ဝတ္စုံတန္ဖိုးကသိပ္ႀကီးတာကို။

“ႁပြတ္စ္ “

ႏႈတ္ခမ္းထက္ဖိကပ္မႈက မညင္သာမွန္း ထြက္လာသည့္အသံကသက္ေသ။နဂိုနီေနသည့္မ်က္ႏွာေလးကေပါက္ကြဲထြက္လာေတာ့မလို။

“ကိုCean “

“ဟာဗ်ာ”

“ဝိုးးးးးးး ႐ႊီ”

“မိုက္တယ္ဗ်ိဳးးး”

“Sorry ကိုယ္အေပ်ာ္လြန္ေနလို႔ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈေလးကတအားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနေတာ့ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး”

နံေဘးကအားေပးသူေတြ အာေမဋိတ္ေတြၾကား ဂုဏ္ယူၿပဳံးျဖင့္ေျပာေနသူက ေတာ္႐ုံလူဆိုျဖတ္ရိုက္ခ်င္စရာ။လုပ္နိုင္တဲ့ပါဝါရွိေတာ့လည္း လုပ္တာေပါ့ေလ။

“ကိုCeanအဲ့လိုေတြလုပ္မွာဆိုျပန္ေတာ့”

“အင္း….ျပန္ေတာ့မလားလို႔ ငယ္ငယ္ပင္ပန္းေနေလာက္ၿပီ”

အသစ္စက္စက္ခင္ပြန္းေလးကိုငုံ႕ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ေဆာင္းရာသီရဲ႕နံနက္ခင္းေနတစ္စင္းလို ႏြေးႏြေးေထြးေထြး။

“ဒါဆိုျပန္နားေတာ့မယ္ အခ်ိန္လည္းမေစာေတာ့ဘူးေလ”

“ဟုတ္ၿပီကိုCean”

“အားလုံးပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ေပ်ာ္လို႔ရတယ္ေနာ္ မနက္ျဖန္လည္းဆက္ေနလို႔ရတယ္ ျပန္ဖို႔အတြက္အားလုံးကို Horizonနဲ႕ Geoကစီစဥ္ေပးလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ”

“ေကာင္းေသာညေလးပါ”

“သတို႔သားေလးကို ေစာေစာအိပ္ခိုင္းေနာ္”

အားလုံးရဲ႕ႏႈတ္ဆက္မႈေတြကို လက္သာေထာင္ျပလိုက္သည္။သူသာအာဏာအရွိဆုံးမို႔ ဆက္ေနဖို႔လည္း ဘယ္သူမွမတိုက္တြန္းရဲ။ေလးငါးလွမ္းေလွ်ာက္အၿပီး ထပ္ၿပီးေပြ႕ခ်ီသြားသူေၾကာင့္ ေဘးကလူကိုျမင္လားဟူေသာသေဘာျဖင့္ ေမးသာဆတ္ျပလိုက္သည္။

“တကယ္ကို သဲသဲလႈပ္ေနတာပဲ”

ေခါင္းရမ္းကာညီးလိုက္သူကို သူၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္သည္။အၾကည့္ကစားမိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာမွာ အေမွာင္ထဲတိုးဝင္သြားသည့္ရင္းႏွီးတဲ့ေက်ာျပင္ေလးေၾကာင့္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြေနရာေ႐ႊ႕မိသည္။

မီးအလင္းေရာင္ေတြရဲ႕အေဝးေရာက္လာေသာ္လည္း လေရာင္ေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရသည္။ပင္လယ္ထဲတိုးထြက္ေနတဲ့ေက်ာက္စြန္ႀကီးေပၚရပ္ေနသူက အေဝးမွၾကည့္လွ်င္ မႈန္ဝါးဝါးသာ။

အနားတျဖည္းျဖည္းနီးကပ္သြားမွ ထင္းရႉးရနံ႕ေလးခပ္သဲ့သဲ့ရသည္။ေလကသူမ်က္ႏွာမူရာပင္လယ္ဆီမွကိုယ့္ဘက္တိုက္ခတ္လာတာမို႔ အထင္မမွားတာေသခ်ာပါသည္။ၿပဳံးမိတဲ့အၿပဳံးေတြက အေမွာင္ထဲမွာမို႔ျမင္သူမရွိ။လွည့္ျပန္ထြက္ခဲ့ေတာ့ ဥာဏ္မ်ားဖို႔ရာအစီအစဥ္ဆြဲမိသည္။သူေထာင္တဲ့ေက်ာ့ကြင္း သားေကာင္မိလာေစရမည္…………….

……………….

အဝတ္စားလဲကာေျခလက္ေဆးၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚကအရိပ္ကေလးေၾကာင့္ၿပဳံးမိသြားသည္။ရဲရဲနီေနတဲ့အိပ္ယာေပၚက အျဖဴေရာင္အရိပ္ကေလး။ညအိပ္ပိုးသားဝမ္းဆက္က ဒူးထိေလးမို႔ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ေျခသလုံးေလးေတြက ဖုံးကြယ္မႈကင္းစြာ။

Bathrobe ကိုႀကိဳးခ်ည္ၿပီးအနားကပ္သြားမွ ေမာ့ၾကည့္လာေလသည္။လက္ထဲရွိေနတဲ့ဖုန္းမွာၾကည့္ေနတာက ကာတြန္းကား။ကုတင္ေဘးခုံအံဆြဲကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကတၱီပါဗူးနီေလးကသူ႕လက္တစ္ဖဝါးစာ။

ဗူးေလးကိုကိုင္ၿပီး သူ႕ေျခရင္းမွာထိုင္လိုက္ေတာ့လုပ္သမွ်လိုက္ၾကည့္ေနသူေလးက မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြျဖင့္။ဗူးေလးကိုဖြင့္ေတာ့ မီးေရာင္ေအာက္တလက္လက္ထေနတဲ့ Footchaing ေလး။

အရည္အေသြးျမင့္စိန္ေတြၾကားမွာရဲရဲနီေနတဲ့ပတၱျမားေလးေတြျဖင့္ အႏုစိပ္လက္ရာေျမာက္စြာအလွဆင္ထားေလရာ ၾကည့္မိသူတိုင္းႏွစ္ခါလည္ျပန္ၾကည့္ေစနိုင္တဲ့ Designေလး။ထိုကေလးကလည္းၾကည့္ေနတာ မ်က္ေတာင္မခတ္မို႔ သေဘာတက်ရယ္မိသြားေလသည္။ဒီရဲ႕တန္ဖိုးက ကြၽန္းတစ္ခုလုံးဝယ္လို႔ရတယ္လို႔ေျပာရင္ သူေလးလန့္သြားအုံးမည္။

“လွလား”

“ဟုတ္”

သူ႕ေျခက်င္းဝတ္ေလးကိုဆြဲယူကာေပါင္ေပၚတင္မွ အေၾကာင္းရင္းကိုသိသြားေလသည္။

“ငယ္ငယ္ဖို႔လား”

“အင္း”

ဝတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေျခက်င္းဝတ္ေလးႏွင့္ကြက္တိ။အသားေဖြးေဖြးမို႔ ပတၱျမားေလးေတြႏွင့္သိပ္လိုက္ဖက္သည္။မေနနိုင္စြာထိုေျခက်င္းဝတ္ေလးကိုနမ္းရွိုက္ေတာ့ ႐ုန္းထြက္ေလသည္။

“မလုပ္နဲ႕ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္လို႔”

“ငယ္ကငရဲႀကီးမွာေၾကာက္လို႔လား”

“ေၾကာက္တယ္”

“ကိုယ္ကတရားခံေလ ငယ္နဲ႕မွမဆိုင္တာ ႀကီးခ်င္းႀကီးကိုယ္ပဲႀကီးမွာေပါ့”

“ဟင့္အင္းလို႔”

“ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈေလးျဖစ္သြားၿပီမို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ျမတ္နိုးမႈေတြကို ငယ့္မွာျငင္းပိုင္ခြင့္မရွိဘူး
တကယ္ေတာ့မဂ္လာပြဲဆိုတာ ကိုယ့္အၾကင္နာေတြငယ့္ကိုတရားဝင္ေပးနိုင္ဖို႔ ခုတုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဟန္ျပသက္သက္ပဲ”

ေျပာရင္းဖယ္ရိုမုန္းေတြထုတ္လႊတ္ပစ္တာမို႔ ငယ့္ခႏၱာကိုယ္ေလးက အပူေပးခံလိုက္ရတဲ့နို႔ခဲေလးလို တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ့ေခြသြားေလသည္။

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“ၾကင္နာမလို႔ နည္းနည္းေတာ့နာက်င္ရမွာေပါ့ငယ္”

ေျပာရင္းဖယ္ရိုမုန္းေတြထပ္ထုတ္ပစ္တာ အခန္းထဲမွာသိပ္သိပ္သည္းသည္း။သူ႕ဆြဲေဆာင္မႈကိုမခုခံနိုင္စြာ အိပ္ယာထက္မွာေပ်ာ့ေခြေနသူကစံပယ္ရနံ႕တစ္ခ်ိဳ႕ထုတ္လာေလသည္။

“စံပယ္ရနံ႕ေတြပိုထုတ္ေပးငယ္”

“ဟင့္အင္း”

လည္ပင္းေတြကိုအငမ္းမရနမ္းရွိုက္မိေတာ့ သဲ့သဲ့ေလးသာရသည့္ရနံ႕က သူ႕ကိုမတင္းတိမ္ေစနိုင္။

“ငယ္”

“ေတာ္ၿပီလို႔”

“စေတာင္မစရေသးတာကိုကြာ”

“Heat…Heat ဝင္သြားလိမ့္မယ္”

“ကိုယ္ကအဲ့လိုျဖစ္ေစခ်င္ေနတာေလ”

ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတဲ့သိကၡာေတြက လြင့္ထြက္ကုန္ေလသည္။ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့အနမ္းေတြၾကား မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးပြန္းပဲ့မတတ္။ျဖစ္နိုင္ရင္အားပါးတရကိုက္ပစ္ခ်င္ပါသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအငမ္းမရစုပ္ယူရင္း လွ်ာကလည္းနယ္ကြၽံမိသည္။ေျခဆန့္လို႔ရသမွ်တိုးဝင္မိေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းမစိနိုင္သူက ေငြေရာင္မွ်င္တစ္ခ်ိဳ႕စီးက်ကဳန္ေလသည္။လက္ေတြကလည္းခႏၱာကိုယ္အႏွံ႕ေျခဆန႔္ရင္း
အားမလိုအားမရျဖင့္ဖိညွစ္ပစ္ေနမိသည္။

“အြန္းးး”

အသက္ရႉမရေတာ့၍ တြန္းထုတ္လာေလသူကို လႊတ္မေပးခ်င္စြာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုခဲထားမိသည္။သူ႕ပုံစံက တစ္လနီးပါးအစာငတ္ေနသည့္က်ားတစ္ေကာင္ သားေကာင္ကိုအမဲဖ်က္ေနသလို အငမ္းမရ။

ေမးေစ့လုံးလုံးေလးကိုငုံခဲပစ္ေတာ့ သူ႕သြားရာကအကြင္းလိုက္။ပိုင္ဆိုင္မႈေလးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြသာပုလဲေတြဆို ဒီအခ်ိန္လိုက္ေကာက္ကုန္နိုင္မွာမဟုတ္။

စံပယ္ရနံ႕ေတြက Heatဝင္မႈရဲ႕ေရွ႕ေျပးေတြ။သူ႕ေၾကာင့္ႏွိုးေဆာ္ခံလိုက္ရတာ။တက္ႂကြလာတဲ့စိတ္ေတြက ရန္သူကိုအနိုင္ပိုင္းပစ္ေတာ့မည့္ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးလိုအားမာန္ေတြအျပည့္ႏွင့္။

လည္ပင္းသားေလးေတြကိုအခ်စ္အမွတ္အသားေတြ အျပည့္ေပးပစ္လိုက္ရေတာ့မွေက်နပ္သြားမိသည္။သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေလး။

ေဝးကြာေနေသးတဲ့ပန္းတိုင္ဆီခရီးဆက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြျပန္စမိေတာ့ သူေလးခႏၱာကိုယ္ထက္ကအဝတ္ေတြက ပထမဆုံးရႈံးနိမ့္သူေတြအျဖစ္ ဆုတ္ခြာကုန္ေလသည္။ျဖဴႏုႏုအသားေရေလးက သူေဆးျခယ္ဖို႔အေကာင္းဆုံး ကင္းဗတ္စေလး။စုတ္တံကေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြေပါ့။

သူမျခယ္ခဲ့ဘဲရဲေနတဲ့ေနရာႏွစ္ခုက သူ႕အၿငိဳး နဲ႕သိမ္းပိုက္ျခင္းခံလိုက္ရကာ အနည္းငယ္ေယာင္ယမ္းလာသည္အထိ။ႏူးညံ့သည့္နယ္ေျမေလးကိုအၾကမ္းဖက္ဖက္ခံရတာမို႔ သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေလးရဲ႕ေတးသီသံေတြကအကန့္သတ္မဲ့။

ထိုမွဆက္ေတာ့ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးဆီေရာက္သည္။ဘယ္ေလာက္စားစားဝမလာျခင္းဟာ သူေလးရဲ႕ေကာင္းခ်ီးတစ္ခု။တစ္ခုေတာ့စိုးရိမ္မိသည္။ဒီခါးေသးေသးေလးက သူ႕ျမတ္နိုးမႈေတြေအာက္ က်ိဳးေတာ့မသြားနိုင္ဘူးမလား။

လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္မိေတာ့ သူ႕လက္ႏွင့္အံဝင္ခြင္က်။သူသိတာေပါ့ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ သူ႕အတြက္ရည္႐ြယ္ၿပီးဖန္တီးခဲ့မွန္း။ထိုအခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ဖယ္ရိုမုန္းေတြအျပည့္ဝကိုက္ညီေနျခင္းကသက္ေသပဲေလ။

ထပ္ဆင္းကာေအာင္ျမင္ျခင္းပန္းတိုင္ကိုခဏေက်ာ္လို႔ ေပါင္သားေလးေတြဆီေရာက္သည္။တန္ဖိုးအႀကီးဆုံးရတနာက နောက်ဆုံးမှရယူခြင်းကပိုအဓိပ္ပါယ်ရှိသည်။ဥပမာ နယ္စပ္ေလးေတြကိုသိမ္းယူၿပီးမွ နန္းေတာ္ႀကီးကိုသိမ္းပိုက္ျခင္းမ်ိဳး။

အရင္အမွတ္ေလးေတြေမွးမွိန္ေနျခင္းအား သူဘဝင္မက်။သူ႕ျမတ္နိုးျခင္းအရိပ္ေယာင္ေလးေမွးမွိန္ေနရင္ေတာင္ သူလုံးဝမပိုင္ရေသးသလိုခံစားရပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ လြင့္ျပယ္စအေရာင္ေလးေပၚ ေဆးထပ္ျဖည့္ေတာ့ေနရာလြတ္ပင္မရွိေတာ့။

ထိုမွတစ္ဆင့္ေျခသလုံးသားေလးေတြဆီဆင္းကာ ေျခဖမိုးေလးမွာခဏရပ္သည္။

“ေတာ္ေတာ့လို႔”

“ငယ္ကေတာ့ကြာ စားခ်င္ေနတဲ့သူကိုမစားနဲ႕လို႔တားရင္ငရဲႀကီးတတ္တယ္ေနာ္ ….ႁပြတ္စ္ “

“အြန္းးးးးး”

“ငယ္ပဲငရဲႀကီးမွာေၾကာက္တယ္ဆို အဲ့တာေၾကာင့္ကိုယ္က စားစရာရွိတာစားေပးရမွာေပါ့”

ေျပာရင္းအဓိကနယ္ေျမကိုသိမ္းပိုက္ဖို႔အေရး ဗ်ဴဟာေတြခ်ခင္းရေတာ့သည္။ပထမဆုံးလက္နက္ခ်ကာအညံ့ခံဖို႔ အနမ္းေတြႏွင့္ညွိႏွိုင္းသည္။

ေခါင္းရမ္းကာျငင္းဆန္သူကို တန္ဖိုးအထားရဆုံးကိုယ္ပြားအားဓားစာခံထား၍ အၾကပ္ကိုင္ပစ္သည္။ခပ္တိုးတိုးငိုညည္းသံႏွင့္အတူ သာယာမႈအစြန္းအစေလးေတြအားဖမ္းဆုပ္မိေတာ့သူပိုႀကိဳးစားမိသြားေလသည္။အလံျဖဴျပလာျခင္းႏွင့္အတူ ေပ်ာ့ေခြသြားတဲ့ကိုယ္လုံးေလးက သာယာလြန္းတာမို႔။

ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္လက္နက္ခ်ထားသူကို အၿပီးပိုင္သိမ္းဖို႔ သူ႕အင္အားေတြထုတ္ျပျဖစ္သည္။ကုန္ခမ္းေနတဲ့အားအင္ေတြေၾကာင့္အသိမဲ့ေနသူက သူ႕မထိတထိကလိမႈေတြမွာ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာေလသည္။

“အြန္းးးးးးး”

“လိုခ်င္လားငယ္”

ျဖဴႏုႏုနား႐ြက္ေလးကိုနမ္းကာ ခပ္ရွရွသူေမးမိသည္။

“………….”

ေခါင္းညိတ္ျပလာတာကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြကို ႀကိတ္ဝါးေနမိသည္။

“ပါးစပ္ကေျဖေလ လိုခ်င္လား”

“ဟုတ္”

“ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုေခၚမွာလဲ”

“ကို……ကိုကို”

“အြန္း..ခ်စ္လား”

“ကိုကို…”

လက္ေတြကိုအရွိန္ႏွေးကာ သူေလးကိုအနိုင္က်င့္ေတာ့ တပ္မက္မႈေလးစြန္းေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက သူ႕ကိုအသနားခံလာေလသည္။

“ေမးေနတာအရင္ေျဖေလကြာ….ခ်စ္လား”

“အြန္းးးးးးးး…ေနလို႔အဆင္မေျပဘူး အင့္”

“ကိုယ္ေမးတာေျဖရင္ ငယ္လိုခ်င္တာေပးမွာေပါ့….ေျဖ..ခ်စ္လား”

“ခ်စ္…ခ်စ္တယ္”

“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ကိုယ္ဆို ဘယ္သူ႕ကိုပိုခ်စ္မွာလဲ”

“အင့္းးးးသူငယ္ခ်င္း”

“အေျဖမွားတယ္… ျပန္ေျဖ”

“ကိုကို”

လက္ေတြကိုတင္းၾကပ္ပစ္ေတာ့ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ တိုးတိုးေလးေခၚလာေလသည္။

“တစ္ေၾကာင္းလုံးျပည့္ေအာင္ေျပာ ကိုကို႔ကိုပိုခ်စ္တာလို႔”

“အင့္…ကိုကို႔ကိုပိုခ်စ္တယ္”

“ႁပြတ္စ္…. လိမၼာတယ္…ကိုကို႔အတြက္သားေလးေတြေမြးေပးမွာလား”

“ေမြးေပးမွာ…..ကိုကိုေပး”

“ဘယ္ႏွေယာက္ေမြးေပးမွာလဲ”

“တစ္ေယာက္”

“No”

“ႏွစ္….ႏွစ္ေယာက္”

“မရေသးဘူး”

“သုံးေယာက္”

“ေတာ္လိုက္တာ…ဆုခ်ရမွာေပါ့”

“အာ့းးးကိုကို”

“စိတ္ေလွ်ာ့ထားေနာ္ ငယ္ကလိမၼာပါတယ္ ခဏေလးပဲအဆင္မေျပျဖစ္တာ ၿပီးရင္ေကာင္းကင္ဘုံထိကိုယ္ကအလည္ေခၚသြားေပးမွာ”

စကားလုံးေတြႏွင့္ႏွစ္သိမ့္သလို အနမ္းေတြကလည္းမပါမျဖစ္။လက္ေတြကလည္းေတာင္ကူးေျမာက္ကူးႏွင့္ သာယာမႈေတြရွာေဖြေပးရသည္။

“အြန္…….နာတယ္လို႔…ကိုကို”

“ႁပြတ္စ္… ခဏေလးပါကေလးရယ္ေနာ္”

မုသားေတြအေရာင္ျခယ္တဲ့စကားက သူ႕ႏႈတ္ကႏွစ္သိမ့္မႈသာသာ။တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာထိနာေနဦးမွာေပါ့။လက္မေလွ်ာ့နိုင္ျခင္းေတြကမၾကင္နာခဲ့လို႔မဟုတ္ ဘဝခရီးတစ္ေလွ်ာက္မထိန္းနိုင္တဲ့သူ႕ဆႏၵေတြအတြက္ အစပ်ိဳးျခင္းသာ။ေနာက္ဆိုေနသားက်သြားမွာပါ။

“ကိုကို႔”

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ရႈံးနိမ့္သြားသူဟာလည္း ငယ္ျဖစ္သလို သူကေတာ့ခုထိလက္နက္မခ်နိဳင္ေသး။ခဏတာၿငိမ္သက္ေပးလို႔ အနမ္းေတြေႁခြမိတာ လည္ပင္းသားေလးေတြဆီ။

ထို႔ေနာက္ခဏတာေစာင့္ကာ ေမွာက္ရက္ေျပာင္းလိုက္သည္။

“ၿပီး..ၿပီးေသးဘူးလား”

လည္ျပန္ေမးလာတာက မယုံနိုင္သလိုေလး။

“ဟားဟားဟား…ငယ္ကကြာ…သားသုံးေယာက္ေမြးေပးမွာဆို ခုမွစေတာင္မစရေသးတာကို”

လည္ျပန္ေလးသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္ဆြဲနမ္းပစ္ေတာ့ေရွ႕ကိုေခါင္းျပန္လွည့္ကာ ေခါင္းအုံးထက္မ်က္ႏွာအပ္ပစ္သည္။ၿပီးမွတိုးတိုးညည္းလာတာက

“အိပ္ခ်င္ၿပီ”

“လိမ္ျပန္ၿပီ ညေနကေျပာေတာ့အိပ္ေရးဝေနၿပီဆို”

“ပင္ပန္းတယ္.. အိပ္မွာ”

“အြန္း..ငယ္ကအိပ္ ကိုယ္ပဲဆက္လုပ္လိုက္မယ္”

“အာ့..ကိုကိုး”

ေက်ာျပင္ထက္ေမွာက္ခ်ကာ glandတစ္ဝိုက္အနမ္းေတြကသည္းသည္းမည္းမည္း။သြားစြယ္ေတြႏွင့္ထိုးေဖာက္သလို လႈပ္ရွားမႈကလည္းလွ်ပ္စီးလိုမ်ိဳး။

“နာတယ္..ေတာ္ၿပီလို႔…ကိုကို”

ေတာင္းပန္တယ္ငယ္။တဇြတ္ထိုးဆန္မိတာ ဒီအခ်ိန္ေလးတင္ရယ္ပါ။က်န္တဲ့အခ်ိန္အားလုံး မင္းေျခရင္းမွာပဲလည္စင္းထားမွာမို႔ ကိုယ့္ခ်စ္ျမတ္နိုးျခင္းေတြေအာက္ ခဏေလာက္ဒူးေထာက္ေစခ်င္တယ္။

အျပင္ေလာႀကီးက သာယာစြာ။ေဘာ္ေငြေရာင္လမင္းႀကီးရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္ သဲေရာင္တို႔ပါေငြေရာင္ေတာက္သည္။လွိုင္းသံေတြကသားေခ်ာ့ေတးလိုမ်ိဳး အိပ္စက္ျခင္းကိုအေဖာ္ျပဳသည္။

အသံလုံခန္းမို႔ မည္သူမွမသိသည့္သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေလး၏ငိုေႂကြးသံက သာယာမႈတို႔စြန္းထင္းစြာ။မရပ္တန့္နိုင္လို႔ အခါခါအနိုင္က်င့္မိေတာ့ အိပ္စက္ျခင္းစီခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္သြားေလ သည္။

အနမ္းၾကမ္းေတြကိုမသိေတာ့သလို ယုယျခင္းေတြကိုလည္းမ်က္ကြယ္ျပဳသည္။ၾကင္နာျခင္းေတြမတင္းတိမ္နိုင္တာဟာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြပါ သြားရာထင္သည္အထိ။ျဖစ္နိုင္ရင္ ခံတြင္းထဲသာငုံခဲထားခ်င္ပါဘိ။

###############

ၿငိမ္း🌞🌻