Wrong Time Right Person(Completed) part(18)zawgyi

wrong time right person

အပိုင္း(၁၈)

အသက္မျပည့္ေသးရင္ ဒီကေနလွည့္ျပန္ပါကေလးတို႔ေရ…

“ခ်ီးယား”
နိုင္ငံျခားျဖစ္ဝီစကီမ်ား ထည့္ေသာ ခြက္မွာ ဝါးဆစ္ပိုင္းအား အေခ်ာသတ္ထားေသာ ဝါးခြက္ကေလးမ်ားျဖစ္ကာ နည္းနည္း ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္၏။
ဝီစကီဆရာႀကီးမွာ ၾကည္သူမိုးေျမ့သာ ျဖစ္လ်က္ ယေသာ္ႏွင့္ ညီဘြားမွာ စီနီယာအဆင့္ ရွိေလသည္။
နန္းဦး မွာမူ ခုမွ စတင္မည္ျဖစ္ေသာ ဂ်ဴနီယာ ေလးျဖစ္သည္မို႔
ဝါးဆစ္ခြက္ေလးထဲတြင္ လက္တစ္ဆစ္ေသာ ဝီစကီကိုသာ ခြဲတမ္းရေလသည္။
ဦးေအာင္ဘြားမွာ ႏြား႐ုံေဘးမွ ကင္းေမွ်ာ္စင္တြင္ သြားအိပ္ေလသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားတတ္ေသာ္ ေၾကာင္ႀကီးမ်ားအား
ေစာင့္ ၾကည့္ရန္
ေဆာက္ထားတာျဖစ္ေသာ္လည္း
ယခုတြင္ ေမြးဖြားခါနီး ႏြားမႀကီး တစ္ေကာင္ရွိေန၍ ညေရးညတာ လိုအပ္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းထၾကည့္နိုင္ရန္
လာေရာက္အိပ္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ၾကည္သူတို႔မွာ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ မီးပုံပုံလ်က္
ၾကယ္တစ္ေဖ်ာက္ ႏွစ္ေဖ်ာက္ လင္းလက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးေအာက္တြင္
စုေဝးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မီးေအးေအးျဖင့္ ကြၽတ္ေနေအာင္ကင္ထားေသာ ေတာၾကက္ကင္ႏွင့္ ရွဥ့္ကင္မွာ ဝီစကီႏွင့္ လိုက္ဖက္ေနျပန္သည္။
နန္းဦး မွာ ဝါးဆစ္ခြက္ထဲမွ ဝီစကီအား လွ်ာဖ်ားႏွင့္ တို႔လိုက္ ရွဥ့္ကင္တစ္ကိုက္ကိုက္လိုက္ႏွင့္ အရသာအသစ္အဆန္းမို႔ သေဘာေတြ႕ေန၏။
မီးဖိုမွ မီး အလင္း
ေရာင္ ေလး
တြင္ ႏႈတ္ခမ္းေဘးမွ အခ်ိဳင့္ေလးမ်ားသည္ ၿပဳံးရယ္လိုက္တိုင္း ခ်စ္စဖြယ္ေပၚေပၚလာ၏။
“ဒါနဲ႕ မင္းတို႔ မေန႕က ဘယ္ထိေရာက္သြားတာလဲ”
“ရာဘာေတာအဆုံးထိပဲ အဲဒီက ေနဝင္ခ်ိန္က သိပ္လွတာပဲ”
ၾကည္သူက ခပ္တည္တည္ပင္ဖိန့္လိုက္၏။
တကယ္က ေနမွာ ဘယ္အတြင္းထဲ ဝင္သြားမွန္းေတာင္သိတာမဟုတ္။
ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႕ကိုယ္။
“ေနာက္ေန႕မင္းနဲ႕ ငါ သြားၾကည့္မွာေနာ္”
ဝီစကီအား စြတ္ေမာ့ ေနေသာ ညီဘြားအား ယေသာ္က တံေတာင္ႏွင့္တြတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္ ။
“အီးးးးဟီးးးးဟီး”
႐ုတ္တရက္ႀကီး ဟီးကနဲ ထငိုသူ နန္းဦး ေၾကာင့္ အားလုံးမွာ ေၾကာင္သြားၾကသည္။
“ဘာလဲ အပမွီတာလား
ညီဘြား ဦးေလးမွာ ပရိတ္ေရေလးဘာေလးမရွိဘူးလား”
“ဘာေရမွ မရွိဘူး ငါ့အေဖက ဘာသာမဲ့ ငါမွတ္မိတည္း က ဘာမွ ကိုးကြယ္ေနတာမေတြ႕ဖူးဘူး “
“ဘာျဖစ္လို႔လဲေဝ”
ဝါးဆစ္ခြက္ထဲမွ လက္တစ္ဆစ္ေသာ ဝီစကီေၾကာင့္ မူးေနသူနန္းဦးမွာ
ကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ေျခဆင္းလ်က္ ေျခေထာက္ခ်င္းပြတ္ကာ တအီးအီးငို၏။
“ေမႀကီး ကိုလြမ္းတယ္မမကိုလြမ္းတယ္ ျပည့္စုံနဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းလြမ္းတယ္”
“ဘယ္ကျပည့္စုံလည္းဟ”
“ကြၽန္းလွမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦး လား ဟုတ္လားနန္းဦး”
ယေသာ္ႏွင့္ ညီဘြားမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းပင့္ ေနသေလာက္
ၾကည္သူမ်က္ႏွာ မွာ ေမွာင္မဲေနေတာ့သည္။
အရက္မူးေတာ့ ကြၽဲခိုးေပၚတဲ့။
ခုေတာ့ မိသားစု လြမ္းတာ နည္းနည္း
အဆက္ေဟာင္းကို လြမ္းတာမ်ားမ်ား။
ယေသာ္မင္းညီက နန္းဦး ေရွ႕လက္ညွိုးေလးေထာင္ကာ
“နန္းဦး မွန္မွန္ေျဖေနာ္”
“အင္း”
“မင္း ၾကည္သူနဲ႕မေတြ႕ခင္က တည္းက ေယာက်ာ္းေလးေတြကို ႀကိဳက္ခဲ့တာလား”
“ကိုကို မို႔လို႔ႀကိဳက္ခဲ့တာ”
နန္းဦး က ဝီစကီတန္းခိုးႏွင့္ ရဲတင္းေနကာ ၾကည္သူ႕ပါးအား လက္ညွိုးေလးေကြးဝင္ေအာင္ေထာက္လ်က္ေျပာလိုက္ျခင္း။
“မင္း က ေယာက္ဖကို ခိုးႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ဆိုးေလးျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ “
“မဟုတ္ဘူး ေယာက္ဖမျဖစ္ခင္တည္းက ၾကာခဲ့ၿပီ “
သူ႕အား ရီေဝေဝၾကည့္ကာဆိုလာေသာ
နန္းဦး စကားေၾကာင့္ ၾကည္သူမွာ မ်က္လုံး မ်ား အေရာင္လက္လာ၏။
ယေသာ္က ဆက္မေမးပဲ ရပ္ေနလွ်င္ အားမလိုအားမရ။
ေယာက္ဖမျဖစ္ခင္ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာ လဲ ႏြယ့္ဆီလာရင္း
ကြၽန္းလွအိမ္မွာ ပထမဆုံး ႏြယ့္ခ်စ္သူမွန္း မသိခင္တုန္းက ကိုဆိုလိုတာလား။
အဲဒီတုန္းက မွင္သက္သလို ေတြေတြေလး ရပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဟာ
သူ႕ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းေႂကြသြားတာလား။
“ဟီးးးးဟီး ခစ္ !”
“ညေနက က်ေတာ္တို႔ ေနဝင္တာကို သြားၾကည့္တာမဟုတ္ဘူးသိလား
နားေနေဆာင္မွာ န…နမ္း……အြမ္းးး”
နန္းဦး က မ်က္ရည္မ်ားပင္ မေျခာက္ေသး ႐ုတ္တရက္ ႀကီး
ထရယ္ကာ ညေနက ျမင္းစီးသြားရင္း နားေနေဆာင္မွ ကိစၥကို စကားစလာသည္မို႔ ၾကည္သူက နန္းဦး ပါးစပ္အားလွမ္းပိတ္လိုက္သည္။
“မင္း မညစ္ပတ္နဲ႕ေျမ့ လႊတ္ေပးလိုက္
နန္းဦး နားေနေဆာင္မွာ ဘာလုပ္ၾကတာလဲဆက္ေျပာ”
“အားးး”
နန္းဦး က သူ႕ပါးစပ္ဆီ ပိတ္ထားေသာ ၾကည္သူ႕လက္အား ကိုက္ခ်လိဳက္သည္။
“ေခြးေပါက္”
“ဆက္ေျပာေလ”
“သိေတာ့ဘူးဟီး ကိုကိုရွက္ေနၿပီ”
နန္းဦး က ၾကည္သူအား မ်က္လုံးေလးေထာင့္ကပ္ကာ ၾကည့္လ်က္စေနျပန္သည္။
“ထည့္ေပးဦးေနာ္ ကိုကို”
“အမ္ ဘာေတြလဲ ငါတို႔ လို တစ္ေယာက္တည္း သမားေလးေတြကို အားနာပါဦး”
“ယေသာ္ မင္းေခါင္းထဲလည္း ေပါက္ကရေတြပဲျပည့္ေန
ဟိုမွာ နန္းဦး က ဝီစကီထပ္ထည့္ေပးခိုင္းေနတာ “
“ဘာျဖစ္လဲ ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းပဲကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့
အဘိုးႀကီးက်ေနတာပဲ။
ညီဘြားက ယေသာ္နဖူးအားလွမ္းေတာက္ကာ ေျပာလိုက္ျခင္း။
ယေသာ္ကလည္း တစ္ခြန္းမခံျပန္ပက္၏။
“ဟီး ဟုတ္တယ္ ထည့္ေပးကိုကို
ေကာင္းတယ္”
“မရေတာ့ဘူး
မင္းလက္တစ္ဆစ္နဲ႕ေတာင္
လြတ္ေနတာ ေရာ့ဒါပဲစား “
နန္းဦး က ၾကည္သူခြံ႕ေပးေသာ
ေတာၾကက္သား အား ပလုပ္ပေလာင္းဝါးလ်က္ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးေလသည္။
“မိုးဖြဲေလး က်လာတာလား”
ညီဘြား က လက္ဖ်ံတြင္ ေအးကနဲ လာစင္ေနေသာ
မႈန္မႊားမႊား ေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ညဦးတုန္း
ၾကယ္တစ္ေဖ်ာက္ ႏွစ္ေဖ်ာက္ရွိေသာ ေကာင္းကင္မွာ သူမဟုတ္သည့္ႏွယ္ မဲေမွာင္ေနလ်က္။
ေလအေဝွ႕တြင္ မိုးဖြဲေလးမ်ားမွာ ပို၍စိတ္လာ၏။
“ကဲ သိမ္းၾကစို႔
မိုးနတ္မင္းႀကီးက ငါတို႔ကို နားခိုင္ေနၿပီ”
ညီဘြားက တစ္ဝက္က်ိဳးေနေသာ ဝီစကီဘူး အား ပိုက္ကာ
အိမ္ထဲအရင္ေျပးဝင္သြားေလသည္။
ယေသာ္မွာ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သြားကာ
နန္းဦးက ေပ၍ထိုင္ေနဆဲ။
“ထေတာ့ မိုး႐ြာေနၿပီ”
“မထဘူး”
“”ဂ်ိမ္း!!”
“အား! ဘုရားႂကြ”
“ဟားးးဟားး”
ၾကည္သူက ဝီစကီေလး
လက္တစ္ဆစ္နဲ႕ မူးေနေသာ
အရက္သမားေလး၏ လန့္သည့္ပုံကို သေဘာက်ကာ တဟားဟားေအာ္ရယ္၏။
လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္လက္ကာ ဂ်ိမ္းကနဲ ၿခိမ္းသြားေသာ မိုးၿခိမ္းသံေၾကာင့္ ေပ၍ ထိုင္ေနေသာ နန္း ဦးမွာ လန့္ေအာ္ကာ
အနားမွ ၾကည္သူ႕ေျခသလုံးအား ႀကဳံးဖက္ေလသည္။ ၾကည္သူက
မိုး႐ြာလာၿပီမို႔ နန္းဦး အား
ေပြ႕ခ်ီမကာ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လိုက္သည္။
“အိပ္ရာ အခန္းထဲ ထည့္ေပးထားၿပီေနာ္
ေျမ့ အေရးအေၾကာင္းဆို ငါတို႔အေပၚမွာရွိတယ္တယ္”
“ေအး”
ညီဘြားႏွင့္ ယေသာ္ အေပၚထပ္တက္သြားသည္ႏွင့္ ၾကည္သူလည္း ေအာက္ထပ္မွ သူတို႔အခန္းဆီဝင္လာလိုက္သည္။ အမူးသမား ေလးမွာ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ပက္လက္ႀကီး လွဲေန၏။ ေရနံဆီမီးအိမ္ ၏ ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ နဂိုျဖဴေသာ အသားအေရမွာ အဝါဘက္ေျပးေနေလသည္။
ၾကည္သူအား ျမင္သည္ႏွင့္ အိပ္ေနရာမွ လူးလဲထလာ၏။
အျပင္မွာ ေလေရာမိုးပါ သည္းေနကာ
ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ႏွင့္မို႔ နန္းဦး အား အိပ္ရာေပၚဆြဲတင္လိုက္သည္။ ၾကည္သူလည္း အိပ္ရာတစ္ဘက္ျခမ္းတြင္ဝင္လွဲလိုက္ကာ နန္းဦး က လည္ပင္းအားဖက္တြယ္လာ၏။
“ကိုကို”
“အင္း”
“ခ်စ္တယ္”
“မူးေနတုန္းလား”
“တကယ္ “
“ေပးမလား”
“ဟင္အင္းေၾကာက္တယ္”
အမူးသည္အမူးပါး သူေျပာခ်င္တာက်အကုန္ေျပာၿပီးသူ႕အလွည့္က်သိတတ္ေလသည္။
“”မရေတာ့ဘူး ဒီညက ကိုယ္တို႔မဂၤလာဦးည”
“အမ္း မရဘူး မဂၤလာဦး ညကၿပီးသြားၿပီေလ”
“မင္းလူလည္က်လိဳ႕ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ရဘူးေလ
ခုမွစမွာ “
ၾကည္သူက တစ္ထည္တည္းေသာ ေစာင္အား ႏွစ္ေယာက္လုံးလုံေအာင္ဆြဲ
ၿခဳံလိုက္ေလသည္။
နန္းဦး အား ေပါင္ၾကားထည့္ညွပ္ကာ
ႏႈတ္ခမ္းအားသိမ္းပိုက္လိုက္ေတာ့
ဝီစကီနံ႕မ်ားမွာ ေရာေထြးသြားေလသည္။
ဝီစကီက မူးသည္လား ထိုေကာင္ေလးကပဲ ယစ္မူးဖြယ္ေကာင္း သည္လား မေျပာတတ္ ၾကည္သူမွာ ယစ္ယစ္မူးမူး။
ႏႈတ္ခမ္းအား အားရေအာင္ ငုံစုပ္ေနရင္း လက္မ်ားမွာ ေခ်ာမြတ္ေသာ
ေက်ာျပင္ေလးအား ပြတ္သပ္ေနျပန္သည္။
“မ်က္လုံးဖြင့္ထား ေဝ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္လို႔”
ၾကည္သူက ရီေဝေနေသာ မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးေလးအား
စိုက္ၾကည့္ေနသလို နန္းဦး မွာ ရွည္လ်က္ အဖ်ားမ်ား ငိုက္စင္းေနေသာ
မ်က္ေတာင္ဖ်ားမ်ားအားလိုက္ၾကည့္ေန၏။
ေက်ာျပင္မွ လက္မ်ားသည္
ေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာကာ တင္ပါးလုံးလုံးေလး ႏွစ္ဖက္အား
ၿပိဳင္တူဖ်စ္ညွစ္လိုက္ေလသည္။
“ကိုကို”
“ပူေဖာင္းေလးလိုပဲ ေပါက္ေတာ့ မထြက္ဘူးမွလား”
“မသိဘူး က်ေတာမေနတတ္ဘူး”
“ေနာက္ဆိုအက်င့္ပါသြားမွာ”
“ႁပြတ္”
ႏႈတ္ခမ္းမွာ မအားလပ္သလို လက္မ်ားမွာလည္း သူ႕တာဝန္သူေက်ႁပြန္ကာ
နန္းဦး ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးေလးအားေျဖခ်ေန၏။
“ခဏ”
ၾကည္သူက နမ္းေနရာမွ ထသြားကာ
ခရီးေဆာင္သတၱာထဲမွ ဦးမန္းသူေပးထားေသာ ဂ်ယ္ ဘူးေလး ကိုင္လ်က္
အိပ္ရာေပၚျပန္ေရာက္လာေလသည္။
“ဒါနဲ႕ဆို မနာဘူး အဆင္ေျပတယ္”
ၾကည္သူ က ဝတ္ထားေသာ တီရွပ္လည္ဝိုင္းအား ေခါင္းမွ လွ်ိုခြၽတ္ကာ ဂ်င္းဘာင္းဘီပြပြ ႀကီးအား တစ္ခါတည္း ခြၽတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
နန္းဦး က မ်က္ႏွာ အား လက္ျဖင့္ကာ ကာ အဆီအပိုကင္းကာ
ပန္းပုဆရာအႏုစိတ္ထုထားသလို
သန္မာလွေပေသာ ခႏၶာကိုယ္ အား လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွခိုးၾကည့္ေန၏။
အတြင္းခံေအာက္မွ ဖုေဖာင္းေနေသာ
ျဖစ္တည္မႈဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ကျပန္ဝင္လာကာ ေစာင္အားေခါင္းထိ ဆြဲ
ၿခဳံလ်က္
ကိုယ္ကို စုက်ဳံ႕လိုက္သည္။
ၾကည္သူ က ေစာင္ေရာလူပါ က်ဳံးဖက္လိုက္ကာ ေစာင္ေအာက္နားစမွ အသာမ လ်က္ နန္းဦး ၏ ပုဆိုးေရာ အတြင္းခံေလးပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္၏။ အလုံးပတ္
မႀကီးလွေသာ
ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျဖစ္တည္မႈေလးမွာ
ေပါင္တြင္ေျပးကပ္ေန၏။
ၾကည္သူက လက္ျဖင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ ဖူးငုံဆဲရွိေသာ အေရခြံေလးအား တစ္ခ်က္ဖိဆြဲလိုက္ရာ နန္းဦး ဆီမွ ညည္းသံေသးေသးေလးထြက္လာ၏။
တကယ့္ကို လူပ်ိဳေရမေရာေလး အငုံးေလး။
“အ့ ကိုကို”
ေအာက္ပိုင္းသည္ လစ္ဟင္းေနကာ
မ်က္ႏွာထိ ေစာင္ဆြဲၿခဳံထားေသာ နန္းဦး မွာ မိမိ ပစၥည္းေလးအား က်ဴးေက်ာ္ေနေသာ ကိုကို႔အား မၾကည့္ရဲ။
“မင္း ကတကယ့္ကို လူပ်ိဳေရမေရာေလးပဲ မင္းအထဲ ကိုယ္ေရာက္ၿပီးၿပီ ဆိုတာ ယုံကိုမယုံနိုင္ဘူး”
ၾကည္သူက အဲဒီညက
ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ အေလာတႀကီး ျဖစ္ပ်က္သြားတာမို႔ တကယ္လည္း
ထိုညၿပီးေသာအခါ အခုထိ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မမွတ္မိေနပါ။
နန္းဦး က သာ ထိုညကလို ေသမလိုခံစားရၿပီး နာက်င္မွာကို ေၾကာက္လန့္ေန၏။
လူက ငိုခ်င္သလို ရင္ခုန္သလို ျဖစ္လာကာ တစ္ကိုယ္လုံးသိမ့္တုန္လာ၏။
ၾကည္သူ က ေခါင္းထိဆြဲ ၿခဳံထားေသာ ေစာင္အား ဆြဲခြာကာ
အခန့္ေထာင့္ဆီ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
ေစာင္ခြာသြားသည္ႏွင့္ နန္းဦး ၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ မ်က္ႏွာအား အုပ္ရမလို
လွစ္ဟာေနေသာ ေအာက္ပိုင္းအားအုပ္ရမလိုႏွင့္ ဗ်ာ မ်ားေနျပန္သည္။
ၾကည္သူက နန္းဦး ကိုယ္ေပၚတြင္ အုပ္မိုးလ်က္ လက္ေလးႏွစ္ဖက္အား ဆြဲခ်ဳပ္လိုက္သည္။
စိတ္လႈပ္ရွားတာေရာ ေၾကာက္တာေရာ
ေပါင္းကာ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားသည္ ၾကည္သူအားပို၍ဆြဲေဆာင္ေန၏။
မ်က္ခြံေလးအား ဖိကပ္နမ္းလိုက္ကာ
ႏွာေခါင္းလုံးလုံးေလးမွတစ္ဆင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူး ေလးအား ငုံခဲလိုက္၏။
“အင့္”
ပြတ္ဆြဲခံေနရေသာ နန္းဦး ၏ ပဲလင္းႁမႊေေလး မွာ ၾကည္သူလက္ထဲတြင္ေတာင့္တင္းလာ၏။
ၾကည္ သူက ႏႈတ္ခမ္းအား အလြတ္ေပးကား လည္တိုင္ အႏွံ႕ အခ်စ္ေျခရာမ်ား ခ်န္လ်က္ ရင္ဘတ္ဆီစုန္ဆင္းလိုက္၏။
အေရအျပားတြင္ကပ္ေနေသာ ပြင့္ခ်ပ္ေလးမ်ားမွာ ပြတ္ေခ်ခံရသည့္ေနရာတိုင္းရဲရဲနီေန၏။
လုံေလာက္သည္ထက္ပို၍
ဆြခံေနရေသာ နန္းဦး ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ ရာဂမီးမ်ားေတာက္လာကာ
ေၾကာက္စိတ္သည္ အလိုရမၼက္မ်ားၾကား တိုးလ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္လုလု။
အရက္မူး အခ်စ္မူးေလး နန္းဦး မွာ ဂိတ္တံခါးဆီမွ ေအးစက္စက္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ တြန့္ကနဲ။ သို႔ေသာ္လည္း
အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာခ်င္ေလာက္ေအာင္ နန္းဦး အေပၚမွအမ်ိဳးသားသည္ ဆြဲေဆာင္နိုင္၏။
ဂိတ္တံခါးဆီက်ဴးေက်ာ္လာေသာ
ေရွ႕ေျပးတပ္မႉးမွာ မိသားစု ဆရာဝန္ ဦးမန္းသူ၏ ဂ်ယ္ တန္ခိုးေၾကာင့္
ဂိတ္ဝအား ေကာင္းေကာင္းႀကီးေက်ာ္ျဖတ္လာ၏။
“ေကာင္းလား ေဝ”
“အင္း”
ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားႏွင့္ မပြင့္တပြင့္ စကားသံေလးေၾကာင့္
ေကာင္ေလးမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္တာမို႔ ႏြေးေထြး၍ ညံ့သက္ေနေသာ ရပ္ဝန္းထဲမွ သူ႕ေရွ႕ေျပးေလးအား အနည္းငယ္ေကြ႕ဝိုက္၍လႈပ္ရွားလိုက္သည္။
မိုးသံေလသံမ်ားၾကားမွ ညည္းသံတိုးတိုးေလးမွာ ၾကားသည္ဆို႐ုံမွ်။
မိနစ္အနည္းငယ္လႈပ္ရွားၿပီးေသာအခါ
ပဲလင္းေမႊေလးဆီမွျဖဴပ်စ္ပ်စ္
ျဖစ္တည္မႉေလးမ်ားမွာ ၾကည္သူ႕ ဝမ္းဗိုက္ေတြထိစြန္းေပကုန္၏။
“အီးးးးအင့္ ဟင့္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲေဝ”
“ေသးထြက္ သြားၿပီ ရွက္ ရွက္လို႔အီးးးး”
“ေသးမဟုတ္ဘူး မင္းၿပီးသြားတာ
ၾကည့္ဒီမွာ ဒါမ်ိဳး”
ၾကည္သူ႕လက္မွ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္အရည္မ်ားအား ျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွာ ျပဴးဝိုင္းေနျပန္သည္။
“ဟားးး ဘာလဲကြာ”
ၾကည္သူ က ေကာင္ေလး၏ အမူအယာအား အသည္းယားလာကာ
နဖူးေလးအား ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။
“ကဲ ကိုယ့္အလွည့္”
ၾကည္သူက ေျပာရင္း ေကာင္ေလး၏ ေပါင္ရင္းမွကိုင္လ်က္ ဆြဲျမႇောက္လိုက္၏။
“အား ကိုကို “
ေအာက္ပိုင္းမွ ရွင္းရွင္း လင္းလင္းႀကီးျဖစ္သြားသည္မို႔ နန္းဦး ကရွက္လန့္တၾကားေအာ္၏။
ၾကည္သူက ေျခႏွစ္ခ်ာင္းအား ဆြဲျမႇောက္ကာ ပုခုံးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္သည္မို႔
လုံေလာက္ေအာင္ေျဖေလွ်ာ့ခံထားရေသာ နီနီရဲရဲ ဂိတ္ေပါက္ေလးေၾကာင့္ သူ႕ တိုက္စစ္မႉးမွာ ေခါင္းတရမ္းရမ္း။
နန္းဦး က ထိုအေနအထားအား ရွက္လွသည္မို႔ အကၤ်ီ ျဖင့္ မ်က္ႏွာအားဆြဲဖုံးေန၏။
ၾကည္သူက သူ႕တိုက္စက္မႉးအား
လက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ဂ်ယ္မ်ား႐ႊဲေနေအာင္ေလာင္းလ်က္
ဂိတ္တံခါးဝတြင္ အေသအခ်ာေနရာခ်လိဳက္သည္။
ေခါင္းေလးတိုးဝင္လိုက္သည္ႏွင့္
နန္းဦး ေပါင္တြင္းသားေလးမွာ အနည္းငယ္တုန္လာကာ
ေျခေခ်ာင္းမ်ားသည္ကုပ္ေကြး၍သြားေလသည္။
ၾကည္သူက မ်က္ႏွာကို ဖုံးထားသည့္ အကၤ်ီ အား ခြာခ်လိဳက္သည္။
မ်က္ခုံးေလးမ်ားမွာ တြန့္ကုတ္ေနကာ
မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးေလးမ်ားမွာ မ်က္ရည္ပုလဲဥမ်ားျဖင့္ ႐ႊန္းစိုေန၏။
ႏွာသီးထိပ္ေလးမွာ နီရဲေနကာ
ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးမ်ားသည္ မညွာမတာ ဖိကိုက္ထားျခင္းခံရသည္။
ေအာက္ပိုင္းမွာ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္ခုံးမ်ားမွာ ပို၍တြန့္ကုပ္လာကာ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးထြက္လာျပန္သည္။
ၾကည္သူက လက္အား
ေကာင္ေလးခႏၶာကိုယ္ေအာက္သြင္းလ်က္ လည္ပင္းသားမ်ားၾကားေခါင္းတိုးေဝွ႕ကာ တစ္ဆက္တည္းဆိုသလို
ေအာက္ပိုင္းအား တစ္ဆုံးထိသြင္းကာ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။
“အာ့ ကိုကို နာ…”
နန္းဦး ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ၾကည္သူ႕ခႏၶာကိုယ္အား မမွီမကမ္းဖက္တြယ္လ်က္ ေၾကာင္ေပါက္ေလးႏွယ္
ကုတ္ဆြဲေန၏။
ခဏၾကာေသာအခါ အဝင္အထြက္မွာ ေခ်ာေမြ႕လာကာ
နာက်င္မႈအစား နား႐ြက္မွအစ တစ္ကိုယ္လုံးပူရွိန္းကာ အေငြ႕ပ်ံမတတ္ျဖစ္လာလ်က္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ႀကီးခံစားလာရျပန္သည္။
“ကိုကို ေသး ေသး ထပ္ထြက္ေတာ့မယ္”
နန္းဦး ဆီမွ အခ်က္ေပးသံေၾကာင့္ ၾကည္သူမွာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။
ေကာင္ေလးဆီမွ နို႔ရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ား ႏွစ္ႀကိမ္ျမႇောက္ သူ႕ဝမ္းဗိုက္ဆီ စို႐ႊဲလာသည့္တိုင္ သူ႕တိုက္စစ္မႉးမွာ မာန္မက်ေသး။
ႏွစ္ႀကိမ္ျမႇောက္ၿပီးထားသျဖင့္ ပါးစပ္ေလး ဟစိဟစိႏွင့္ အေမာေျဖေနေသာ
ေကာင္ေလးခႏၶာကိုယ္အား
အိပ္ရာေပၚ
ဆြဲေမွာက္လိုက္ကာ
ကိုယ္ေပၚတက္ခြလ်က္ေနရာယူလိုက္၏။
သူ႕ေကာင္ဝင္ထြက္ထားေသာ
နဂိုပန္းေရာင္ ဂိတ္ဝေလးမွာ အနီရင့္ေရာင္ေျပးေန၏။
သူ႕တိုက္စစ္မႉးအား ေကာင္းေကာင္း လက္ခံနိုင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အဝေလးဆီ ေနာက္မွ အသာ
ေတ့ကာ တစ္ဆုံးထိသြားလိုက္ေလသည္။
“ဗိုက္က…ေအာင့္တယ္ကိုကို”
“အင္း ခဏပဲ”
ၾကည္သူ က ေျပာလည္းေျပာကာ ေကာင္ေလးဂုပ္ပိုးအားဆုပ္ကိုင္လ်က္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားလိုက္သည္။
တင္သားေလးႏွစ္ခုမွာ ကေလးမ်ား
ပုတ္ပုတ္လုပ္ခံရေသာ ပူေဖာင္းေလးမ်ားလို ၾကည္သူတစ္ခ်က္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း ႏွစ္ခ်က္ေလာက္တုန္တုန္၍သြားေလသည္။
“ေျဖာင္း!!”
“အ့ ကိုကို အင့္..ဟ!!!”
နန္းဦး ဆီမွ ညီးၫူသံေလးႏွင့္အၿပိဳင္
အထဲမွ
ညွစ္ဆြဲခံလိုက္ရေသာအခါ
ၾကည္သူမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္လႈပ္ရွားရင္း
ပူႏြေးေသာ ဇီဝရည္မ်ားအား
ေကာက္ေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲ
သြန္ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
တိုက္စစ္မႉးအား ခ်က္ခ်င္း ဆြဲမထုတ္ေသးပဲ ေကာင္ေလးအားေဘးသို႔ ဆြဲခ်ကာ
ေကာင္ေလးေဘးတြင္ဝင္လဲလ်က္
ႏႈတ္ခမ္းအား ညင္သာဖြဖြနမ္းလိုက္သည္။
နန္းဦး မွာ မ်က္လုံးပင္မဖြင့္နိုင္ေတာ့ေအာင္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီမို႔
အေနာက္ဘက္ဆီမွ လစ္လပ္မသြားေသးသည့္တိုင္ ကိုကို႔ဆီမွ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းႏွင့္ မိုးသံေလသံမ်ားသည္
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္
ေဝး၍ေဝး၍ သြားကာ
လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္
ကိုကိုက နန္းဦးအား
ကြၽန္းလွမွ ေတာင္ေတာ္ဦး ဘုရားတြင္
ခ်စ္ေရးဆိုေနသည္ တဲ့ေလ။ ။……

မိုခ်ီ(ခတၱလူ႕ျပည္)